ही एका २३ वर्षाच्या उत्साही, देशभक्त युवकाची क्षणिक प्रतिक्रिया आहे जो....

( हुतात्मा क्रांतिकारक भगत सिंगाना नास्तिक म्हणून आदर्श ठेवायचे का राष्ट्र कार्यासाठी याचा सारांश देणारा आजचा हुतात्मा दिनानिमित्त लेख )

 'मी नास्तिक का आहे???'

हुतात्मा भगतसिंगांची ही छोटीशी पुस्तिका वामपंथी, साम्यवादी मंडळींकडून तरुणांमध्ये विशेषरुपाने प्रसृत केली जाते आहे, जिचा उद्देश्य तरुणांना त्यांच्यासारखं महान बनविणे नसून केवळ नास्तिकता वाढविणे हा आहे. काही जण ह्याला भगत सिंगांच्या स्कंधांवर ठेवली जाणारी बंदुक व साध्य दुसराच असे समजु शकतात. माझा अशा लोकांना एक साधा प्रश्न आहे की ते आपले आदर्श कोणत्या कारणासाठी असावेत ? केवळ नास्तिक म्हणून भगत सिंग आपले आदर्श असावेत का? की ह्या कारणासाठी असावेत की ते एक प्रखर राष्ट्रभक्त होते व कोणत्याही परिस्थितींत आपल्या सिद्धांतास तडजोड न करणारे एक अमर हुतात्मा होते म्हणून? खरंतर सर्वजण म्हणतील की ह्यासाठीच की ते राष्ट्रभक्त होते म्हणूनच ते आदर्श आहेत. त्यांचे योगदान भारतीय स्वातंत्र्य चळवळीत प्रत्यक्ष असल्याने त्यांचे स्थान इतके मोठे आहे की त्यांच्यावर इतर कोणतीही संदिग्ध विचारधारा थोपविणे आवश्यक नाही. ह्या प्रकारच्या छुप्या प्रचाराने भावनाशील व अपरिपक्व मनाच्या तरुणांना भगतसिगांच्या समग्र व परिपूर्ण व्यक्तिमत्वापासून दूर ठेऊन आपला राजकीय उद्देश्य तर साधला जाऊ शकतो, पण त्यावरून भगत सिंगांच्या आदर्शावर चालणारा समाज मात्र नाही निर्माण करता येणार हे मात्र निश्चित !

कोणत्याही क्रांतिकारकाच्या राष्ट्रभक्तीबरोबरच त्याची अध्यात्मिक विचारधारा जर आपल्यासाठी आदर्श असु शकेल, तर मग भगत सिंगांचे अग्रज, महान कवी आणि लेखक, भगत सिंगांसारख्या अनेक युवकांचे मार्गदर्शक, ज्यांनी महर्षी दयानंदांचा सत्यार्थ प्रकाश वाचूनच आपल्या जीवनांत क्रांतिकार्याचे स्फुल्लिंग चेतविले, एक कट्टर आर्य समाजी पंडित श्री रामप्रसाद बिस्मिल; हे असे होते की ज्यांचे समग्र जीवन नैष्ठिक ब्रह्मचर्य पालनाने होणार्या लाभाचे साक्षात् प्रतिबिंबच होते, ते आमच्यासाठी आदर्श का होऊ नाही शकत???

क्रांतिकारक सुखदेव थापर हे तर वेदांपासून अत्यंत प्रभावित झाले होते व आस्तिक होते आणि संयमी जीवनांवर त्यांची श्रद्धा होती. स्वत: भगत सिंग त्यांच्या पत्रात त्यांच्या ह्याभावनेचे वर्णन करतात. हे आमच्यासाठी आदर्श का होऊ शकत नाहीत???? 

आर्य समाज माझी आई आहे व वैदिक धर्म माझा पिता आहे असा उद्घोष करणारे लाला लजपत राय, ज्यांनी कृषी आंदोलनाचे नेतृत्व करण्यापासून ते बौद्धिक उच्च वर्गातही राष्ट्रभक्तीची प्रखर चेतना जागृत केली आणि सायमन कमिशनचा विरोध करतानाच आपले प्राण देशासाठी अर्पित केले! हे आमचे आदर्श का होऊ शकत नाहीत? की केवळ हे आस्तिक होते म्हणून?

वास्तविक पाहता देशभक्तांप्रतीच्या श्रद्धा व सन्मानासाठी ते देशभक्त होतेच इतकंच पुरेसं आहे व त्यांनी ह्या राष्ट्राच्या भल्यासाठी आपला व्यक्तिगत स्वार्थ, त्याग आणि स्वप्नांसहित आपल्या जीवनाचे जे बलिदान दिले, तेच महत्वाचे आहे. त्यामुळे त्यांची अध्यात्मिक विचारधारा कोणती होती ह्यावरून त्यांच्या आदरांत कोणतीही वृद्धी अथवा न्यूनता येत नाही. रामप्रसाद बिस्मिलांच्या बलिदानाचा आदर करताना अशफाक उल्ला खान हे केवळ मूस्लीम होते म्हणून त्यांचे अवमूल्यन करणे, ही गोष्ट केवळ मूर्खपणाचीच म्हणावी लागेल.

अशा सहस्त्रो क्रांतिकारकांचे तपशील दिले जाऊ शकतील की ज्यांनी मातृभूमीच्या सेवेसाठी केवळ आपले प्राणच त्यागले नाहीत, तर ते व्यक्तिगत रुपांत आस्तिकही होते. त्यांच्या बलिदानांत व भगत सिंगांच्या बलिदानांत काही अंतर आहे का? नाहीच. तर मग हा अन्यायच नाही तर काय आहे? 

आता हा विचार करणे आवश्यक आहे की भगत सिंगांची नास्तिकता खरंच नास्तिकता आहे का? मृत्युवेळी त्यांचे वय अवघं २३ होतं. त्यावेळी भारतावर दोन महान संकटे होती. सन १९२१ मध्ये ऐन कळीचे विषय असणार्या खिलाफत चळवळींस केमाल पाशाने स्थगिती देतांच काँग्रेस व मूस्लीम संघटनांचे हिंदु-मुस्लीम एकतेचे मनोरे ढासळायला सुरुवात झाली आणि संपूर्ण भारतांत दंगली उसळल्या. भगत सिंगांना हा हिंदु-मुस्लीम संघर्ष स्वातंत्र्यप्राप्ती आंदोलनांतली मोठी समस्या वाटली, ज्यामागे वस्तुत: इंग्रजांची 'फोडा आणि राज्य करा' ही कुटनीती होती. ह्या विचारमंथनातून परिणामास्तव भगत सिंगांना 'धर्म' शब्दाचीच घृणा वाटु लागली. त्यांना दंगलींचे कारण धर्म हेच प्रमुख वाटु लागलं. ह्या मंतव्यांस त्यांचे त्याकाळातील मार्क्सवादी साहित्याचे अध्ययन हेसुद्धा कारणीभूत होतंच. वस्तुत: दंगलींच्या पाठी धर्म हे कारण नसून मतमतांतरांतील भेदाची संकुचित मानसिकता हे होते. धर्म हा मनुष्यांस सार्वकालिक व सार्वभौमिक पुरुषार्थरुपी श्रेष्ठ कार्य करण्यांस प्रवृत्त करतो. ह्या उलट विशिष्ट मत किंवा पंथ किंवा संप्रदाय हे अल्पकालिक व पूर्वग्रहदूषित अशा संकुचित विचारधारेचे नाव आहे ज्यात त्याच्या प्रवर्तकाचा संदेश हा अंतिम सत्य असतो. मार्क्सवादी साहित्याचा सर्वात मोठा दोष हा धर्म व पंथ (संप्रदाय) ह्यांतला भेद न कळणं किंवा कळूनही न घेणं हाच आहे.

त्याकाळी इंग्रजांच्या विध्वंसकारी योजनांमुळे भारतात दारिद्र्याने सीमा गाठली होती व अवर्षण(दुष्काळ), पूर, भूकंप, प्लेग आदि संकटे आल्यांस त्यांच्या निवारणाची योग्य नि पुरेशी व्यवस्था नसल्याने त्यांचे स्वरुप भयंकर विराट स्थितींस प्राप्त होई. अशा स्थितीत सर्वत्र दारिद्र्य, अन्नान्न दशा, रोगराई ह्या सर्वांस पाहून एक देशभक्त युवकाचे निर्मल अंत:करण व्यथित होणं स्वाभाविक होतं. परंतु ह्या सर्व अनावस्थेचे श्रेय इंग्रजांची अन्यायी राजवट, परस्पर भेदाभेद, शिक्षणाचा व रोजगाराचा अभाव, अंधश्रद्धा ह्या सर्वांना न देता ईश्वरांस देणं म्हणजे कठीण विषयांत अंतिम निष्कर्ष गाठायच्या आधीच घाई करणं आहे. दुर्दैवाने भगत सिंगांनी वयाच्या अवघ्या तेविसाव्या वर्षीच देशस्वातंत्र्यासाठी प्राणार्पण केलं, अन्यथा काही काळ गेला असता त्यांना 'संसारातील दु:खांचे अस्तित्व हे ईश्वरांच्या अनस्तित्वाचाच सिद्धांत आहे' ह्या त्यांच्या विचारांत परिवर्तन होऊन त्यांनी हे मत त्यागलंही असतं. 

विश्वातील दु:खांचे कारण ईश्वर नसून मनुष्य स्वत: आहे. ईश्वराने मनुष्यांस त्याच्या निर्मितीवेळीच आरंभीसच चार वेदरुपी उपदेश देउन त्याने काय करावं नि करु नये हे सांगितलंच आहे. अर्थात सत्य-असत्याचा बोध त्यांस केला आहे. आता हे सर्वस्वी मनुष्यांचे कर्तव्य आहे की सत्याचा मार्ग स्वीकारणे व असत्याचा त्याग. परंतु मनुष्य हा अज्ञानतेने असत्याचा मार्ग स्वीकाल्यामुळेच अध्यात्मिक, अधिभौतिक व अधिदैविक अशा तीन्ही प्रकारच्या दु:खांस प्राप्त करतो. मनुष्य त्याच्या सामर्थ्यानुसार कर्म करण्यांस स्वतंत्र आहे हा निश्चित सिद्धांत असून त्याच्या कर्मानुसार त्याची फलप्राप्ती हा ही निश्चित सिद्धांत आहे. ज्याप्रमाणे उत्तम अध्ययन केलेला विद्यार्थी परीक्षेत गुणवत्ता प्राप्त करतो पण न केलेला विद्यार्थी अपयशी होतो, तर मग आता ह्याचा दोष ईश्वराचा आहे की त्या विद्यार्थ्याचा? अशीच अवस्था विश्वातल्या कोणत्या कर्मांस नाहीये? सर्वच कर्मांत असल्यामुळे हीच ईश्वरप्रणीत कर्मफल व्यवस्था आहे. मग असे असताना कोणत्याही प्रकारच्या दु:खाचे खापर ईश्वरावर फोडणे व त्यानुसार ईश्वराचीच सत्ता नाकारणे हे चुकच आहे. भगत सिंगांची नास्तिकता ही आजच्या वामपंथी नास्तिकांची नास्तिकता नव्हे. ही एका २३ व्या वर्षाच्या उत्साही, देशभक्त युवकाची क्षणिक प्रतिक्रिया आहे, जो तत्कालीन व्यवस्थेप्रतीचा त्याचा आक्रोश आहे.

भगत सिंगांची पारिवारिक आणि शैक्षणिक पार्श्वभूमी आणि सर्वात महत्वाची म्हणजे त्यांची व्यक्तिगत जीवनशैली यांतून हे सिद्ध होतं की कोणत्याही आस्तिकापेक्षा आस्तिकतेत तींस काही न्यूनता नव्हती. त्यांनी कधीच परोपकारी वृत्तीचा त्याग केला नाही, भले त्यामुळे त्यांस काही हानी ही झाली. महर्षि दयानंदांनी ह्या परोपकाररुपी ईश्वराज्ञेंचे पालनासच धर्म संबोधिले असून प्राणसंकट आले तरी त्यापासून विचलित न होणे हेच सांगितलंय. भगत सिंगांचे समग्र जीवन ह्याच धर्माज्ञांच्या पालनाचे अत्यंत ज्वलंत उदाहरण आहे. म्हणूनच त्यांच्या आस्तिकतेचे मूल्यमापन कोणत्याही प्रकारे कमी लेखलं जाऊ शकत नाही.

इथे हा विषय घेण्यामागे माझी मनीषा हीच आहे की भारतमातेच्या चरणी प्राणांची आहुती देणारा प्रत्येक क्रांतिकारक हा आमच्यासाठी महान आणि आदर्शच आहे. त्याची वीरवृत्ती नि देशसेवा आमच्यासाठी वंदनीयच आहे. भगत सिंगांच्या क्रांतिकारक विचारधारेचे व देशभक्तीचे श्रेय नास्तिकतेंस नसून त्यांच्या पूर्वजांद्वारा मातेच्या स्तन्यातून गायिली गेलेली देशभक्तीगीते आहेत, ज्याचे सारे श्रेय महर्षि दयानंद, कर्तार सिंग साराभा, भाई परमानंद, लाला लजपतराय, प्रा. जयदेव विद्यालंकार, भगत सिंगांचे आजोबा आर्यसमाजी सरदार अर्जुन सिंग आणि त्यांचे कुटुंबीय, शीख गुरुंच्या बलिदानांच्या कथागानांस ह्या सर्वांस जाते, ज्यांच्या प्रेरणेचे बाळकडु त्यांस बालपणीच प्राप्त झाले आणि जे निश्चित रुपाने आस्तिकच होते. भगत सिंगांच्या महानतेंस नास्तिकतेच्या तुलादानांत तोलणे हा साम्यवाद्यांचा त्यांच्याप्रती अन्यायच आहे. तसे पाहता साम्यवाद्यांच्या दुटप्पी मानिसकेतेचे दर्शन आपणांस तेंव्हाही होते, जेंव्हा ते भगत सिगांनी गोरक्षेसाठी केलेले कुका आंदोलन व स्वातंत्र्यासाठी वंदे मातरम उद्घोषासाठीच्या केलेल्या आंदोलनांस समर्थन देण्यासाठी त्यांनी निर्माण केलेल्या साहित्याकडे हेतुपुरस्सर दुर्लक्ष करतात. कारण ते सर्व त्यांच्या साम्यवादी पक्षाच्या विचारसरणींस विरुद्ध आहे म्हणून. शेष सूज्ञ वाचक स्वत: ह्या विषयांस समजण्यांस समर्थ आहेत. 

- मूळ हिंदी लेख - डॉ. विवेक आर्य

अनुवादित लेखक - तुकाराम चिंचणीकर 

श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान 

पंढरपूर विभाग 

Share:

Read More

कवितेत धारकर्याने पटकवला प्रथम क्रमांक

( श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान, सोलापूर विभागच्या धारकर्याने पटकवला कवितेत प्रथम क्रमांक त्याचे यश आणि कविता पुढील प्रमाणे)

मुक्त व्यासपीठ या संस्थेकडुन आंतरजालिय काव्यलेखन स्पर्धा आयोजित करण्यात आली होती. महाराष्ट्रातुन अनेक कवीं या स्पर्धेत सहभागी होते. परिक्षकांनी त्यातील २४ कवितांची निवड केली. या २४ कवितांमध्ये श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान, सोलापूर विभाग मधील अक्षयराव कट्टी यांची सैनिकी व्यथा मांडणारी कविता हि निवडण्यात आली. या स्पर्धेत आंतरजालावरील मतदानाच्या  आधारे पहिले ५ उत्तम कवी निवडले. त्यातील अक्षय कट्टी यांच्या कवितेला १५८५ इतकी मते मिळाली.  महाराष्ट्रभरातुन रसिक, धारकरी आणि अभाविप कार्यकर्त्यांनी जास्तीत जास्त मत देउन अक्षय कट्टी यांच्या कवितेला प्रथम क्रंमाक मिळवुन दिला. या कवितेमध्ये अक्षयराव कट्टी यांनी सध्या हिंदुस्थानामध्ये सुरु असलेला वादविवाद या सर्वामध्ये दुर्लक्षित झालेला देशाचा रक्षणकर्ता, तारणहर्ता सैनिक यांच्या व्यथा मांडल्या आहेत. हि कविता हिंदू वार्ता ब्लॉग वर पुढील प्रमाणे सादर करत आहोत. 

माझा राजहंस

साजण बोहल्यावर नाही आज सरणावर चढलाय

माझा राजहंस आज निपचित पडलाय

जातीसाठी नाही तर मातीसाठी लढला माझा साजण

मागुन सुद्धा असं मिळत नाही मरण

तिरंग्याचा अंतरपाट त्याच्या देहावर घातलाय

माझा राजहंस आज निपचित पडलाय

शत्रूच्या गोळ्यांचा अलंकार त्याने केलाय

ऱक्ताच्या हळदीने देह पुनीत झालाय

वरमाईचा मान भारतमातेने घेतलाय

माझा राजहंस आज निपचित पडलाय

वऱ्हाड्यांच्या डोळ्यात पाणी मांडव आहे शांत

अभिमान वाटतोय त्याचा आता मी का करु आकांत

अमर रहेच्या मंगलाष्टकांचा घोष वाढत चाललाय

माझा राजहंस आज निपचित पडलाय

त्याच्या नावचे कुंकु लावायचे स्वप्न मात्र राहुन गेले

लग्न न होताच विधवेचे जिणे सामोरे आले

देशप्रेमाचा खरा अर्थ आज तो शिकवुन गेलाय

माझा राजहंस आज निपचित पडलाय

ऱचना : कवी कटाक्ष(अक्षय कट्टी)

(सूचना- कवितेचे सर्व अधिकार कविवर्यांकडे असतील. सदर कवितेसाठी संपर्क करा ९७६३८११४३७)

Share:

Read More

क्रियेवीण वाचाळता व्यर्थ आहे...

( क्रियेवीण वाचाळता व्यर्थ आहे या समर्थांच्या ओळी प्रमाणे श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान , मुळशी तालुक्यातील पिरंगुट विभागाने धर्मवीर ज्वाळा सायकल यात्रा हा उपक्रम पूर्ण करून हिंदू समाजापुढे केवळ भक्ती करणे नव्हे तर ती सत्यात उतरवण्याचा एक वेगळा आदर्श समाजाला दिला )

            शिवछत्रपतिं रायरेश्वरावर हिंदवी स्वराज्य स्थापनेची शपथ घेतल्यापासुन शेवटचा श्वास सोडेपर्यंत देव-देश-धर्मासाठी अखंड झुंजत, झगडत, दौडत राहीले. त्यांनी अथक, अविरत कष्टातुन हिंदवी स्वराज्य योग साधला. अगदी त्याच मार्गावरती चालुन धर्मवीर छ.संभाजी महाराजांनी नऊ वर्षांच्या राजकीय कालावधीत आपल्या मस्तकी काटेरी मुकुट धारण करुन हिंदवी स्वराज्याची धुरा सांभाळली. आणि आपला धर्म टिकविण्यासाठी क्रुर औरंग्याच्या अत्याचारी, अनन्वित छळास न डगमगता सामोरे जावुन प्राणार्पन केले.

          त्यांचे बलिदान हिंदुमनात सतत धगधगत रहावे, त्यांच्या म्रुत्युचे शल्य सदैव हिंदु ह्रुदयात टोचत रहावे म्हनुन श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थानच्या वतीने धर्मवीर बलिदान मास गावोगावी पाळला जातो.

            दि.१० मार्च २०१८ रोजी मुळशीतील धारक-यांनी एक अभिनव उपक्रम पुर्ण केला. धर्मवीर ज्वाला सायकल वरती जावुन संभाजी महाराजांच्या समाधीस्थळापासुन पिरंगुट मध्ये आणली.

कधी ना कधी देव देईल भेटी |

तपाने धरावे स्वत:लाच वेठी |

हरी अन्य नाही स्वत:हुन जाणा |

वसे सद्गुणांच्या रुपे देवराणा ||

        आ. संभाजीराव भिडे गुरूजींच्या या श्लोकाला स्मरुन तरुणांनी शिवछत्रपति संभाजी महाराजांसारखे कष्टप्रद जीवन अंगीकारले पाहीजे, सुखासिनता लाथाडली पाहीजे. घरी बसुन देव शोधण्यापेक्षा तपश्चर्या करुन महापुरूषांचे सद्गुण अंगिकारले पाहीजेत. तरच आपणांस हरीदर्शन होईल. हाच भाव मनात ठेवुन मुळशीतील ५२ धारक-यांनी धर्मवीर ज्वाला आणण्यासाठी १२०कि.मी. सायकल वर जाण्याचा अट्टाहास धरला आणी तो पुर्ण केला. योगायोग म्हणजे आंग्ल दि.११ मार्चच्या पहाटे संभाजी महाराजांच्या समाधीची पुजा, तो सहवास आणी तेथील चिंतन हा एक विलक्षण योग होता. याच दिवशी १६८९ साली औरंग्यांने संभाजी महाराजांची क्रुर हत्या केली होती. अतिशय धीर- गंभीर वातावरणात पुजा सुरू असताना घेतलेले संभाजी सुर्यह्रदय, शिवसुर्यह्रदय, अभिषेक मंत्र हे श्लोक आम्हां उपस्थित धारक-यांच्या जीवनात अमुलाग्र बदल करणारे ठरतील.

         ज्वाला प्रज्वलित करुन पिरंगुटकडे मार्गस्थ होताना रस्त्यावरील अनेक गावातील धारक-यांचे ज्वालेचे स्वागत, प्रेम, सहवास, शुभेच्छा व सहकार्य राहीले. त्यात अनुक्रमे श्री.गणेशजी निम्हण, श्री.निखिल दादा निम्हण ,श्री.मोहन दादा सातव, श्री.क्रुष्णकांत सातव, श्री.प्रमोदजी सातव, श्री.राजेश दादा आव्हाळे, वढु मधील नवनाथ कुंभार, श्री.अविनाश बापू मरकळे आणी यांचे सर्व सहकारी सहभागी होते. पुण्यातील डेक्कन येथील संभाजी महाराजांच्या स्मारकाजवळ सायकलयात्रा आल्यावरती श्री.संजयबापु जढर, प्रा.पराशर मोने, श्री.अविनाश मरकळे, राकेश गुंड हे सर्वजण आवर्जुन उपस्थित होते. तिथेही स्मारकास अभिवादन करुन ही यात्रा पुढे मार्गस्थ झाली.

        सदरच्या सायकल यात्रेचा मुख्य हेतु म्हणजे कोणतीही गोष्ट सांगुन, बौद्धिक घेवुन, व्याख्याने देवुन, परिसंवाद भरवुन चालत नाही. आधी केले मग सांगितले या उक्तिप्रमाणे समाजा समोर प्रत्यक्ष कृतीतून तो संदेश देणे हेच महत्वाचे असते. आदरणीय संभाजीराव गुरूजींनी घडवलेला श्री शिवप्रतिष्ठानचा धारकरी कृतीविन वाचाळ हिंदु नसावा याच हेतुने काम करत असतो. आमची खात्री आहे या तपश्चर्येतुन एक ना एक दिवस आम्हा धारक-यांना हरी दर्शन होणार. म्हणजेच शिवछत्रपति-संभाजी महाराज सद्गुणांच्या रुपाने आमच्या उरात वास करणार हे नक्की; असे मत श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान, मुळशी धारकर्यांनी व्यक्त केले.

Share:

Read More

लोकमान्य टिळकांचा आदर्श घेऊन तळेगावात साजरी झाली, एक गाव एक शिवजयंती

( माणगाव तालुक्यातील तळेगावात लोकमान्य टिळकांच्या आदर्शावर कशाप्रकारे सुरु झाली 'एक गाव एक शिवजयंती')

छत्रपती श्री शिवाजी महाराज यांनी उभे केलेले स्वराज्य हे हिंदवी होते. हिंदू धर्म संस्थापक अशी ज्यांना उपमा दिली जाते ते म्हणजे छत्रपती श्री शिवाजी महाराज. महाराजांनी जन्मापासून मरेपर्यंत हिंदू धर्म संस्कृती, सण, प्रथा, परंपरा यांचे फक्त पालन केले नाही तर ते आचरणात देखील आणले. तसेच लोकमान्य टिळकांनी ब्रिटिशांविरोधात लढण्यासाठी लोकांनी भेद विसरून एकत्र यावे, संघटीत व्हावे तसेच शिवरायांचा आदर्श व प्रेरणा घेऊन शत्रूविरोधी लढावे म्हणून 'एक गाव, एक शिवजयंती' सुरु केली.  म्हणूनच त्यांचा जन्मोत्सव हा शिवरायांच्या तिथीला व लोकमान्य टिळकांच्या विचारधारणेला स्मरून झाली पाहिजे. आज सर्वत्र खेड्यापाड्यात एकाच गावात अनेक शिवजयंती साजरी केल्या जातात. पण या विचारला शह देत माणगाव तालुक्यातील तळेगाव ने लोकमान्य टिळकांचा आदर्श घेऊन एक गाव एक शिवजयंती साजरी केली. फाल्गुन कृ. ३ शके १९३९ रोजी म्हणजेच आंग्ल दिनांक ४ मार्च २०१८ ला हि एक गाव एक शिवजयंती मोठ्या थाटात पार पडली. यावेळी संपूर्ण गाव सांस्कृतिक पद्धतीने सजून शिवजयंती उत्सवात सामील झाला. यावेळी १००० हून जास्त गावकरी सामील झाले.

( शिवभक्त सुजित पाशिलकर)

   छत्रपती श्री शिवाजी महाराजंची प्रेरणा आपल्या उरी, मनी, ध्यानी ठेवून हिंदू समाजासाठी शक्ती उत्पन्न करण्याकरिता ३ मार्च रोजी गावातल्या तरुणांकडून शिवतीर्थ रायगडहून शिवज्योत आणण्यात आली. यादरम्यान तळा तालुक्यात प्रथमच रायगड पायथ्यासून ४  किलोमीटर अंतर नंतर पुढे  माणगांव पर्यंत  २६ किमी. न थांबता मशाल दौडत घेऊन येण्याचा शिवभक्त सुजित पाशीलकर यांनी विक्रमच केला दुसर्या दिवशी म्हणजेच ४ मार्च ला शिवजन्मोत्सवाला सुरुवात झाली. शिवज्योत दुचाकी फेरी ने सकाळी मानाने गावात आणण्यात आली. त्यानंतर शिवरायांच्या आरती ने शिवज्योतीची सांगता झाली. सायंकाळी महाराजांची भव्य पालखी मिरवणूक काढण्यात आली.

( पारंपारिक वेशात गावकरी  )

यामध्ये आपल्या लाडक्या राजाला मानवंदना देण्यासाठी लेझीम पथकाने मोठ्या उत्साहाने सहभाग घेतला.  यामध्ये केवळ तरुणच नव्हे तर प्रौढ सुद्धा आनंदाने सहभागी झाले. त्याच प्रमाणे शिवभंडाराचे हि आयोजन करण्यात आले होते. सदर कार्यक्रमाची सांगता हि रायगडाने पाहिलेले शिवछत्रपती आणि ३२ मण सुवर्ण सिंहासन या व्याखानाने झाली.
  

Share:

Read More

पर्यावरणाचा विकास जोपासणारी धर्मवीर ज्वाला सायकल यात्रा...

( धर्म कर्तव्य पार पाडताना आपल्या पर्यावरणाची हानी होऊ नये म्हणून घेतलेली काळजी तसेच धर्मवीर छत्रपती श्री संभाजी महाराजांसाठी केलेला उप्रकम )

धर्मवीर छत्रपती श्री संभाजी महाराज हे आपले पिता पुण्यश्लोक छत्रपती श्री शिवाजी महाराजाप्रमाणेच हिंदवी स्वराज्याकरिता संपूर्ण आयुष्य अखंड अविरत जगले, लढले, झगडले. हिंदू धर्मासाठी त्यांनी अत्यंत दाहक यातनेचे मरण हि स्वीकारले. औरंगजेब ने पकडल्या क्षणापासून ते मरेपर्यंत त्यांना मृत्यू समान दाहक यातना दिल्या. त्या सर्व यातना त्यांनी सहन केल्या पण हिंदू धर्म सोडला नाही. सरतेशेवटी फाल्गुन अमावस्येला त्यांनी आपला श्वास ह्या हिंदू धर्माकरिता सोडून दिला. हे दाहक मरण त्यांनी आपल्यासाठी स्वीकारले. ते अखंड हिंदू समाजाचे पिता आहेत. आणि आपल्या पित्याने सहन केलेल्या या यातनेसाठी फाल्गुन प्रतिपदा ते फाल्गुन अमावस्या आपण सुतक पाळणे हे आपले आद्यकर्तव्य आहे. म्हणूनच श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान तर्फे हा संपूर्ण महिना धर्मवीर बलिदान मास म्हणून पाळला जातो.

        श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान चे धारकरी आपआपल्या विभागात सामूहिकरीत्या धर्मवीर श्री संभाजी महाराजांना श्रद्धांजली अर्पण करतात. धर्मवीर संभाजी महाराजांना श्रद्धांजली अर्पण करण्याकरिता श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान मुळशी येथील पिरंगुट विभागाने एक वेगळा उपक्रम हाती घेतला आहे. 

         कशासाठी आणि मरावे कसे मी? |

           विचारू स्वतःला असा प्रश्न नेहमी |

 लढू पांग फेडावया धर्मभूचे |

         आम्ही मार्ग चालू सईच्या सुताचे ||

- गुरुवर्य आ. संभाजीराव भिडे

(वढू-बुद्रुक येथील धर्मवीर छत्रपती श्री संभाजी महाराज यांची समाधी)

या श्लोका प्रमाणे जगण्या-मरण्याचे ध्यास घेण्याकरिता पिरंगुट, ता. मुळशी, पुणे या  विभागाचे धारकरी हाती धर्मवीर ज्वाला घेऊन सायकलद्वारे वढू-बुद्रुक तसेच वढू-बुद्रुक येथून पिरंगुट अशी सायकलद्वारे यात्रा करणार आहेत. ह्या यात्रेला शनिवार दिनांक १० मार्च रोजी सायंकाळी ४ वा. प्रारंभ होणार आहे. हातात धर्मवीरज्वाळा घेऊन आपले धर्मकर्तव्य करताना आपल्या पर्यावरणाला कोणत्याही प्रकारची हानी होऊ नये म्हणून  हा प्रवास सायकलद्वारे होणार आहे. या यात्रेमध्ये एकूण ४० सायकलस्वार सहभागी होणार आहेत. असा आगळावेगळा उपक्रम पहिल्यांदाच महाराष्ट्रात होणार आहे. मुक्कामी, ज्या प्रमाणे त्या काळी औरंग्या सारखे संकट स्वराज्यावर, हिंदू धर्मावर चालून आले त्याच प्रमाणे आज बांगलादेश तसेच पाकिस्तानरुपी संकट आपल्यावर आले आहे. या संकटावर मात करण्यासाठी आम्हाला तुमच्या सारखे शौर्य, धैर्य, आग, रग, शक्ती द्यावी हे मागण धर्मवीर श्री संभाजी महाराजां चरणी मागणार आहेत.   

नवनाथ पवळे 

श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान 

पिरंगुट (मुळशी )

Share:

Read More

उत्तरेतसुद्धा भिडे गुरुजी कोण ? हे जाणून घेण्यासाठी लोक उत्सुक...

( उत्तरेतसुद्धा आ. संभाजीराव भिडे गुरुजीबाबत उत्सुकता. बघा ते व्यक्ती त्यांच्या बद्दल काय बोलत आहेत? )

अध्यात्म की झलकियों से गुजरते हुए जब जीवन राष्ट्र प्रेम और धर्म निष्ठा की ओर बढ़ा तो विचार और दृढ होते गए। जीवन के कुछ वर्षो में जब आगे बड़े तो समझ और परिपक्वता आने लगीं। कई संतों के विषय में जीवन मे सुना, पढ़ा, देखा, कभी सौभाग्य भी मिला भेंट करने का, दर्शन करने का। इसी पथ पर आगे बढ़ते हुए राष्ट्र और धर्म यज्ञ में कैसे अपनी कुछ आहुति अर्पित कर सकूं? इस प्रयोजन से चिन्तन मनन क्रियान्वयन चलता रहा। और फिर किसी चर्चा में मेरे बहनोई साहब ने मुझसे एक अजीब से नाम की चर्चा की। कुछ भिड़े गुरुजी । 

२ वर्षो से कोई मुहिम में जाने का बोलते रहे ,जाने कहा जंगल पहाड़ में ५ दिन। मुझे लगा क्या फालतू बाते हैं । ये कौनसी देश भक्ति हुई ? फिर बताया कि छत्रपती शिवाजी महाराज के गढ़ पर जाना है, अब राष्ट्र निष्ठा और धर्म निष्ठा का पर्याय श्री शिवाजी महाराज का नाम लिया।  तो देश और धर्म प्रेम जो अंदर खलबली मचाने लगा, तो निश्चय किया कि चलकर देखा जाए।  

अकल्पनीय अनुभव.... क्या ये ५०  हज़ार लोग संपूर्ण राष्ट्र से केवल शिवाजी महाराज को जानने नदी पहाड़ जोख़िम भरे रास्ते पैदल ५ दिन अपना सामान बिस्तर रोटी साथ लिए जंगलो में चले जा रहे हैं??? 

में भी चल पड़ा, न किसी से जान न पहचान जहा थक कर रुको पडोस में बैठा अपरिचित हाल चाल पूछेगा, पानी देदेगा(जो केवल २० रुपये की बोतलों वाला नही है,अमूल्य है क्योंकि इस बीहड़ जंगलों में अगली बूँद पानी की कब मीले मालूम नही), कुछ खाने को देदेगा। 

मुझे लगा क्या है ये, क्यों इतना प्रेम मुझसे, अब एक नही दो नही तीन दिनों में समझ आने लगा कि ये सब संस्कारित है और हर हिंदु को अपना ही मानते है, लगा जाने ये जो गंगा बह रही है, देश प्रेम की, धर्म प्रेम की, अपनेपन की इसका उदगम कहा है??? 

जिज्ञाशा बड़ी तो अपने बहनोई साहब से पूछ ही लिया, की कौन है वो गुरुजी ज़रा मिलवाओ तो, देखे ज़रा जिसकी एक आवाज़ पर ये ५० हज़ार लोग इतना पागलपन करने आगये, धर्म रक्षा देश हित के लिए तो ये रण बांकुरे क्या नहीं करेंगे, 

देखे उस अद्धभुत मूर्ति को, मुझे बताया गया था कि वे बड़े साधारण व्यक्ति हैं, पर जब दर्शन हुए तो क्या पाया, 

( अखिलेशराव दुबे आणि गुरुजी पहिली भेट  )

एक धोती कुर्ते में नंगें पैर एक बूढ़ा सा नौजवान.... अब आप कहोंगे ये बूढ़ा सा नौजवान मतलब क्या, 

अरे इसलिये क्योंकि, ये वही व्यक्ति थे जो पिछले ३ दिन से भूखे, प्यासे बीना थके बिना रुके मुझसे पहले अगले पड़ाव पर सामान्य लोगो के बीच दर्रे पहाड़ नाले नंगे पैर चढ़े जा रहे थे, 

पता चला यही भिडे गुरुजी है, प्रणिपात होने के अलावा कुछ और समझ नही आया, वो तेज चेहरे पर जिसमें करोडों सुर्य की रश्मियां समाहित हो देख नेत्रों से अश्रु धारा बह चली, मुझसे परिचय करवाया किसी व्यक्ति ने, मराठी में

"मैंने कहा गुरुजी मुझे मराठी नही आती, "

तो उन्होंने पूछा "आपका शुभ नाम क्या है?"

"मैंने बताया अखिलेश दुबे," 

नाम तो शुभ नही था, पर गुरुजी के मुख से जब उच्चारित हुया तब अवस्य शुभ हो गया

"पूछा क्या सॉफ्टवेयर इंजीनियर हो?"

मैने कहा "नही गुरुजी में शिक्षक हूँ" 

( अखिलेशराव दुबे, महाबळेश्वर मुक्काम )

मन ही मन मैं कहने लगा गुरुजी आपकी तरह ही , मुझे बताया गया था कि गुरुजी पुणे विश्व विद्यालय में प्राध्यापक रहे हैं, फिर ध्यान आया कि नहीं मैं उनके सामने क्या हूँ। 

वे तो जीवन के प्राध्यापक है जो राष्ट्र भक्त और धर्म निष्ठ व्यक्ति बनाते है, वे अपने आप मे एक विश्वविद्यालय हैं, वे ऊर्जा का ऐसा श्रोत है जिनके प्रकाश  लाखों तरुण बाल और नवयुवक सराबोर हो गए हैं

प्रतिष्ठान के विषय मे भी जाना कि क्या उद्देश्य लेकर और कैसे ये कार्य कर रहा है, और शायद कह सकता हु की सच मे अद्भुद प्रयोग शाला है जहाँ व्यक्ति उनके मार्गदर्शन में रह कर एक राष्ट्र निष्ठ और धर्म निष्ठ बनकर निकलेगा। 

यहीं इन योगी की तपस्या का परिणाम हैं .....!!!!

-अखिलेशराव दुबे

इंदौर

Share:

Read More

लेनिन हा कधीही भारताचा आदर्श होऊ शकत नाही आणि त्याचे पुतळे.....

(ज्या प्रमाणे हिंदुस्थानावर परकीयांनी अनेक वर्ष राज्य केल त्या प्रमाणे शेकडो वर्षानंतर हि मानसिकदृष्ट्या कुठल्यातरी हुकुमशहाच्या किंवा परकीय सत्तेच्या पायाशी आपली बुद्धी, आपले चित्त, आपली मानसिकता अप्रत्यक्षपणे खितपत पडल्याचे जाणवते.)

सबंध भारतात सध्या सकारात्मक वातावरण आहे. पण ते सकारात्मक वातावरण नकारात्मक आहे, असे ओरडून सांगण्याची नवी पद्धत जन्माला आली आहे. इतकी वर्षे कॉंगेसचे सरकार असताना सर्व काही आलबेल होते आणि गेल्या तीन चार वर्षात भारत कसा असहिष्णू झाला आहे, असे जाणीवपूर्वक सांगितले जात आहे. कॉंग्रेसच्या काळात असंख्य भ्रष्टाचार झाले व आज ते क्रमाक्रमाने उघड होत आहेत. पण ते प्रत्यक्षात उघड होण्याआधी भारतीय जनतेच्या मनात उघड झाले. म्हणजे कॉंग्रेस हा पक्ष देशकारभार करण्यास सक्षम नाही, तो केवळ एका कुटूंबाला बांधलेला आहे, हे भारतीय जनतेने ओळखले आणि २०१४ साली नरेंद्र मोदींच्या नेतृत्वाखाली भाजप सरकार प्रचंड बहुमताने लोकशाही मार्गाने निवडून आले. नरेंद्र मोदींची लाट ओसरली आहे असा कांगावा करत असतानाच मोदींनी उत्तर प्रदेश काबीज केला. गेली २५ वर्षे त्रिपुरामध्ये डाव्यांची सत्ता होती. आता प्रचंड बहुमताने भाजपची सत्ता लोकशाही मार्गाने स्थापन झाली आहे. भाजपने ६० पैकी ३५ तर आयपीएफटीने ८ जागा जिंकल्या असून तब्बल ४३ जागांवर दणदणीत विजय मिळवला आहे. माकपला फक्त १६ जागा मिळाल्या आहेत. कॉंग्रेसला इथे खाते सुद्धा उघडता आले नाही. हा विजय म्हणजे संघाने ईशान्य भारतात केलेल्या कार्याची पावती आहे. स्वतःला कट्टर म्हणवून घेणारे हिंदू सुद्धा अशा भागात जाऊन काम करण्यास धजावत नाहीत. पण राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघाचा एक सर्वसामान्य मवाळ स्वयंसेवक अशा ठिकाणी जाऊन कार्य करतो. सर्व स्वयंसेवकांची आणि प्रचारकांची करावी तेवढी स्तुती कमीच आहे. 

९१ व्या अखिल भारतीय मराठी साहित्य सोहळ्यात अध्यक्षांनी "राजा तू चुकत आहेस" असं म्हणत सरकारचे कान धरले. तो अधिकार साहित्यिकाला असावा. साहित्यिक हा आईच्या भूमिकेत असतो. उत्तमोत्तम साहित्य निर्माण करताना समाज एकसंध कसा राहिल यावर साहित्यिक चिंतन करीत असतो. म्हणून तर ज्ञानेश्वरांनी त्यांच्यावर झालेल्या अन्यायाला वाचा फोडण्याऐवजी विश्वाच्या ईश्वराकडे लोककल्याणाचे पसायदान मागितले. आपण ज्ञानोबांना माऊली म्हणतो. तसा प्रत्येक साहित्यिक हा समाजाच्या हिताचा विचार करत असतो असे मला वाटते. त्यामुळे अध्यक्ष महोदयांनी राजाचे कान धरले यात चूकीचं काही केलं नाही. परंतु याआधी राजा चुकलाच नाही असे म्हणता येणार नाही. त्यावेळी मात्र साहित्यिक आईच्या भूमिकेत का नव्हते? तेव्हा त्यांना असा प्रश्न का विचारावासा वाटला नाही. ७० वर्षे राजा चुकत नव्हता आणि एकाएकी राजा चुकतोस, असे कसे म्हणता येईल? असो. इथे या प्रसंगाचा उल्लेख करण्याचे कारण म्हणजे त्रिपुरात विजय मिळवळ्यानंतर दोन महत्वाच्या घटना घडल्या. त्रिपुराचे भाजप प्रदेशाध्यक्ष आणि मुख्यमंत्रिपदाच्या शर्यतीतील आघाडीचे विप्लव कुमार देब यांनी मावळते मुख्यमंत्री माणिक सरकार यांच्या पाया पडून आशीर्वाद घेतला. माणिक सरकार ६९ वर्षांचे आहेत आणि देब ४८ वर्षांचे आहेत. माणिक सरकार वयाने आणि अनुभवाने ज्येष्ठ आहेत. या न्यायाने देब यांची कृती हे सुसंस्कृतपणाचे लक्षण आहे. सावरकर म्हणायचे की राजकारणात कुणी शत्रू नसतो तर प्रतिस्पर्धी असतो. पण कॉंग्रेसने मात्र सावरकरांना नेहमी शत्रू म्हणूनच पाहिले आहे. आजही शत्रू म्हणूनच पाहत आहेत. असो. 

राजकारणात देब यांच्या सारखे सावरकरी नितीचे आदर्श प्रतिस्पर्धी असायला हवेत. ही लोकशाहीची शक्ती आहे. दुसरी घटना म्हणजे दक्षिण त्रिपुरा जिल्ह्यातील बेलोनियामध्ये व्लादिमीर लेनिनचा पुतळा होता. हा पुतळा भाजपच्या कार्यकर्त्यांनी बुलडोझरच्या मदतीने तोडला. यावेळी भारत माता की जय अशा घोषणा सुद्धा देण्यात आल्या. तिथे काही हिंसक घटना घडत असल्याचे वृत्तही वाचायला मिळत आहे.

त्रिपुरा निवडणूकीच्या आधी पत्रकार लेखक दिनेश कानजी यांनी "त्रिपुरातील अराजकाचा लाल चेहरा माणिक सरकार" या नावाचे पुस्तक लिहिले आहे. हे पुस्तक "Manik Sarkar; Real and the Virtual. The Gory Face of Anarchy" या नावाने इंग्रजीत सुद्धा उपलब्ध आहे. या पुस्तकात संदर्भ आणि पुराव्यांसह डाव्यांनी केलेल्या अनन्वित अत्याचाराचे पाढे वाचण्यात आले आहेत. पण तरीही कुणा मिडियाला याविषयी बोलावेसे वाटत नाही. इतके अत्याचार होत असताना कॉंग्रेसचे केंद्र सरकार आणि भारतीय मिडीया झोपा काढत होते. मिडियाला सत्य दाखवण्यापेक्षा आपल्या जे हवे तेवढेच दाखवण्याची सवय आहे. ही सवय आता मोडली पाहिजे. डाव्यांनी जे अत्याचार केलेत त्यासाठी त्यांना शासकीय पद्धतीने शिक्षा झाली पाहिजे. भाजपच्या कार्यकर्त्यांनी एक गोष्ट लक्षात घेतली पाहिजे की तुम्ही कॉंग्रेस आणि डाव्यांपेक्षा वेगळे आहात, नरेंद्र मोदींचं कुटुंब राजकारणात नाही, ते प्रथम राष्ट्राचा विचार करतात म्हणून कॉंग्रेसची सत्ता जनतेने उखडून पाडली आणि नरेंद्र मोदींना राजसिंहासनावर लोकांनीच बसवले आहे. मोदी हे राजसिंहासनावर विराजमान होण्याआधी लोकांच्या मनाच्या सिंहासनावर विराजमान झाले. म्हणजे एका अर्थाने नरेंद्र मोदी हे जनह्रदयसम्राट आहेत. ही बाब भाजपच्या सर्व नेत्यांनी, मंत्र्यांनी आणि कार्यकर्त्यांनी लक्षात घेतली पाहिजे. जो उन्माद डाव्यांनी आणि कॉंग्रेसने केला, तो उन्माद भाजपने करावयाचा नाही. कॉंग्रेसने सावरकरांचा द्वेष केला, त्यांचा अपमान केला. पण म्हणून भाजपने गांधींचा अपमान करावयाचा नाही. वैचारिक मतभेद असले तरी गांधीजी हे आपलेच आहेत हे भाजपच्या कार्यकर्त्यांनी लक्षात घेतले पाहिजे. म्हणजे लेनिन जरी आपला नसला व तो डाव्यांचा आदर्श असला, तरी त्याचे पुतळे उभारले नयेच, पण उभारलेले पुतळे पाडू देखील नये. कारण भाजप हा हिंदू विचारांनी चालणारा पक्ष आहे आणि मुर्तीभंजकता ही हिंदूंची संस्कृती नव्हे. ती अरबस्थानाची संस्कृती आहे. हिंदूंनी उपासनापद्धतीत विविधता जोपासली. त्यात मुर्तीपूजा हा एक अविभाज्य भाग झाला. पण तुम्ही नास्तिक असला तरी तुम्ही हिंदूच राहता, हे मोठेपण इतर कोणत्याही विचारात नाही. मुस्लिम होण्यासाठी तुमची अल्लाह आणि प्रेषितावर श्रद्धा असलीच पाहिजे. नाहीतर तुम्ही गैर-मुस्लिम किंवा काफीर ठरता. पण हिंदूत्वात तसे बंधन नाही. हेच आपले वेगळेपण आहे. आज सबंध जगात हिंदू संस्कृतीचे आकर्षण आहे. पाश्चात्य लोक हिंदू संस्कृतीकडे स्वेच्छेने वळत आहेत. त्यासाठी इस्लाम सारखा हिंसक मार्ग किंवा ख्रिस्त्यांसारखी देवाची पब्लिसिटी आपण कधीच केली नाही. आपण केवळ आपले तत्वज्ञान कृतीच्या आधारे लोकांना सांगितले आणि लोक हिंदू संस्कृतीकडे आकृष्ट झाले आहेत.

लेनिन हा कधीही भारताचा आदर्श होऊ शकत नाही. त्याचे पुतळे भारतात असण्याचे तसे कारणही नाही. मुळात कम्युनिज्म, इस्लाम, ख्रिस्ती या विचारधारा हारताच्या परस्परविरोधी आहेत. सबंध हिंदू तत्वज्ञान, बौद्ध आणि जैन किंवा भारतातील सर्व उपासना पद्धती, बंडखोर सांप्रदाय या सर्व पाश्चात्य व अरबी विचारप्रणालीपेक्षा खुप वेगळे आहेत. भारताच्या आध्यात्माचा पाया खुपच वेगळा आहे. तरी आज मुस्लिम आणि ख्रिस्त्यांची संख्या पुष्कळ आहे आणि हिंदूंच्या राज्यात ते गुण्यागोविंदाने नांदत आहेत. असे मुस्लिम राष्ट्रात पाहायला मिळत नाही. दुसरी बाब अशी की लेनिन हा कुणी महात्मा वगैरे नव्हताच. तो एक हुकुमशहा होता. त्याने लोकांच्या हत्या केलेल्या आहेत. असा निर्दयी माणूस डाव्यांचा आदर्श आहे आणि त्याच अपुतळा भारतात उभारला जातो, हे निर्लज्जपणाचं लक्षण आहे. डावे हे कधीही राष्ट्रप्रेमी होऊ शकत नाही. कारण त्यांची निष्ठा कधीही राष्ट्राशी नव्हतीच. भारताचा पिंड खुप वेगळा असला तरी काही अतिहुशार लोक स्वतःला डावे म्हणवून घेतात आणि परकीय विचारधारेशी एकनिष्ठ होतात. ज्या देशात डावी विचारधारा निर्माण झाली. त्या देशाची त्यास पुरक अशी परिस्थिती होती. पण भारत आधीपासून वेगळा आहे. इथली संस्कृती उदात्त आहे. इथे डावी विचारसरणी रुळण्याचे कारण नव्हते. तरी ती रुळली, हे दुर्दैव समजून आता नवी पहाट होत आहे यात समाधान मानले पाहिजे. देशात आणि अनेक राज्यात राष्ट्रवादी विचारांचे सरकार स्थापन होत आहे. त्यामुळे देशभरात आनंदाचे वातावरण आहे. काही विघ्नसंतोषी लोक सोडल्यास भारतीय तरुण नवनिर्माणाच्या दिशेने वाटचाल करीत आहे. म्हणूनच उजव्या विचारसरणीच्या कार्यकर्त्यांनी संयम बाळगला पाहिजे. मुळात लेनिनची मुर्ती तोडल्यावर लेनिनला महात्म्य प्राप्त होईल. त्यापेक्षा त्या मुर्तीकडे दुर्लक्ष करुन लोकांच्या मनामध्ये सकारात्मकता आणि  विश्वासाची मूर्ती उभारायला हवी. तसेच आपण डाव्यांसारखे निर्दयी अत्याचारी नसून आम्ही हिंदू आहोत म्हणून आम्ही सबका साथ घेऊन सबका विकास करणार आहोत असा संदेश भाजपच्या कार्यकर्त्यांना कृतीद्वारे देता येईल. गांधी हत्येनंतर गांधींना खर्‍या अर्थाने महात्म्य प्राप्त झालं असं मला वाटतं. शिवरायांचे गुरु दादोजी कोंडदेव आणि साहित्यिक गडकरींचा पुतळा काही समाजकंटकांनी तोडला. ही त्यांची संस्कृतीच आहे. असे कृत्य करुन लोकांच्या मनात स्थान निर्माण करता येत नाही. भाजपच्या कार्यकर्त्यांनी उन्माद म्हणून किंवा राग व्यक्त करण्यासाठी सुद्धा असे कृत्य करु नये. डाव्यांकडून झालेल्या अत्याचाराचा प्रतिशोध शासकीय पद्धतीने घेण्यात यावा. गुन्हेगारांना पकडून शासन करणे हेच लोकशाहीला अपेक्षित आहे. आपण रानटी अरबी नाही आणि डाव्यांसारखे अत्याचारी सुद्धा नाही. आपण हिंदू आहोत. हिंदूंनी उन्माद करु नये. राग व्यक्त करायचा झाल्यास तो मतपेटीतून व्यक्त करावा. कारण हिंदू हे लोककल्याणासाठी झटतात. हिंदू विश्वाच्या ईश्वराकडे जगाच्या कल्याणाचे पसायदान मागतात. ॐ सर्वे भवन्तु सुखिनः। सर्वे सन्तु निरामयाः। सर्वे भद्राणि पश्यन्तु। मा कश्चित् दुःख भाग्भवेत्॥ ॐ शान्तिः शान्तिः शान्तिः॥ हे हिंदूंचे मुख्य, मूळ आणि सनातन तत्वज्ञान आहे.

लेखक- जयेश शत्रुघ्न मेस्त्री

9967796254

Share:

Read More

ह्या गावात होते कोंबर हावली (कोंबडी होळी)

जुचंद्र पालघर जिल्ह्यातील वसई तालुक्यातील 'हिंदु - आगरी' लोकवस्ती असलेलं हे गाव तसे रांगोळी कलेसाठी महाराष्ट्रभर प्रसिद्ध आहे तसच इथे उत्साहात साजरा केल्या जाणारया पारंपारिक सणांमुळे हि प्रसिद्ध आहे.

    हे गाव मुंबईपासुन (पश्चिम रेल्वेच्या नायगाव स्टेशनच्या पुर्वेस) असलं तरी आणि गावा शेजारी बाहेर येणारया लोंकाची वस्ती वाढत असली तरी संस्कृती परंपरा टिकवुन आहे. त्याच परंपरेतील येथे साजरा होणारा मोठा सण म्हणजे होळी. 

(होळी दहनाच्या आधी केली जाणारी पूजा)

    ‎  इथल्या स्थानिक आगरी बोली भाषेतील 'हावली' हा वलय माता किंवा हावलुबाय (बाय म्हणजे मोठी बहिण) असं संबोधलं जातं. होळी पौर्णिमा पुर्वी दहा दिवस अगोदर गावभर गल्लीगल्लीत लहान मुलांच्या होळी लावल्या जातात. मुख्य होळ्या दोन दिवस लावल्या जातात. पहिल्या दिवशीच्या होळीला कोंबड्या बांधण्याची पद्धत आहे. म्हणुन तील कोंबडी होळी किंवा कोंबर हावली असे म्हणतात. तर दुसरया दिवशीच्या होळीला मोठी हावली असं म्हणतात. पुर्वी पासुन आलेली एक गाव एक होळी हि पद्धत आजही इथे जोपासली जाते. होळीसाठी लागणारं झाड खास मानपान देऊन जंगलात आणलं जात. गावच्या वेशीवर आल्यावर त्याला सजवुन गाडीत बसवुन बॅंडबाजाच्या तालावर नाचत गाजत गावभर फिरवलं जातं. या मिरवणुकीत स्त्री-पुरुष अबाल वृद्ध मोठ्या प्रमाणात सहभागी होतात.

(चित्रकार शैलेश केदारनाथ पाटील यांनी काढलेले अप्रतिम चित्र )

या हावलुबायच्या पुजेचा मान परंपरेपासुन म्हात्रे कुंटुबियांकडे चालत आलेला आहे. त्यात गावात नव्याने लग्न झालेल्या जोडप्याला हि सहभागी केलं जातं. व इतर नव्याने लग्न झालेल्या जोडप्यांनी हावलुबायला प्रदिक्षिणा घालण्याची पद्धत आहे. होळी हा मुख्यता खाण्यापिण्याचा सण समजला गेला असला तरी इथे मात्र होळीचा खास उपवास पकडला जातो. प्रत्येक घरात पुरणपोळ्या, केल्या जातात. रात्री होळीच्या होमात पोळी, नारळ, उस अर्पुनच उपवास सोडला जातो.

   पुर्वी ग्रामीण भाग असल्याने होळीसाठी प्रत्येक घरातुन लाकुड आणि हार नेण्याची पद्धत होती. मधल्या काळात बर्याच गोष्टि बदलल्या मात्र उत्साह तोच. आजही इथल्या महिला पारंपारिक गाणी गातात, नाचगाणी, मनोरंजनाचे कार्यक्रम यातुन सण उत्तरोत्तर इतका रंगत जातो कि रंगपंचमीचा दिवस कधी उजाडतो हे कळत देखील नाही.

लेखक - चित्रकार शैलेश पाटील 

(जुचंद्र)

Share:

Read More