पिरंगुटच्या तरुणांना लागलं विचित्र व्यसन???

      

(कोण आहे ह्या मागे ? कोणामुळे लागलय हे व्यसन ? )

     गेल्या तीन चार वर्षांपासून पिरंगुट गावातील तरुणांना एक वेगळचं व्यसन लागलंय. या व्यसनामुळे अनेक तरुण, समाजातील जेष्ठ मंडळी आणि महिला वर्ग सुद्धा भारावून गेलाय. अस कोणतं व्यसन असेल बरं? हे व्यसन आहे शिवभक्तीचं-शिवचरित्राचं आणि ज्याला शिवचरित्राचं व्यसन जडतं त्याला अन्य कोणतंही व्यसन स्पर्श करू शकत नाही. आणि या व्यसनाचं रूपांतर होतं देशभक्तीत-धर्मभक्तीत आणि समाजभक्तीत.

        काही वर्षांपूर्वी गावातील काही तरुणांनी ठरवलं की, आपल्या जीवनाचे मार्गक्रमण शिवचरित्ररुपी अमृत पिवून करायचं. समाजात पसरलेल्या अज्ञान, अनास्था, दिशाहीनता या अंधकारात शिवचरित्राच्या प्रकाशात पथ चालण्याचा निर्धार केला. व त्यातुन एक उदात्त संकल्पना साकारली गेली. सामुहिक शिवचरित्र पारायण हीच ती संकल्पना, ज्या योगे तरुणांच्यात एक सकारात्मक ऊर्जा, नवचैतन्य, आत्मविश्वास जागा झालाय.

       आठवड्याच्या दर शनिवारी सायंकाळी ८ वाजता गावातील तरुण डोक्यावरती पांढरी टोपी घालुन श्री राम मंदिरात जमतात. श्री राजा शिवछत्रपती या ग्रंथाचे वाचन करतात. इतर काही ताज्या घडामोडींवर चर्चा करतात त्यातून आपणांस काय घेता येईल व आपल्याकडून समाजास काय देता येईल याचा विचार करून कृती करतात. आदरणीय संभाजीराव भिडे गुरुजी यांनी रचलेले काही श्लोक तरुणांनी मुखोद् गत केले आहेत. ते सामूहिक म्हटले जातात, व तसे जगण्याचा निश्चयही मनोमन करतात. शिवचरित्र पारायणामुळे गावातील तरुणांची विचारांची दिशाच पालटली आहे. अनेक तरुणांना इतिहासाची गोडी लागली आहे. इतिहासाच्या वाचनातून आपण कोण होतो. काय आहोत, काय केलं पाहिजे, आपण कोणाचा वारसा चालवतोय याची जाणीव मनात उत्पन्न होत चाललीय. आजही शिवछत्रपतींसारखं अलौकिक कर्तृत्व आप-आपल्या क्षेत्रात गाजवण्याची गरज आहे. त्याची मनोमन निश्चिती होत चाललीय.

   खरं म्हणजे शिवछञपतींसारखं एक ब्रम्हास्त्र महाराष्ट्राने या भारतभुमिला दिलं. ज्यामुळे अनेक परकिय आक्रमणांवर मात करायला हजार हत्तीचं बळ इथल्या मावळ्यांमध्ये संचारलं. शिवजन्मापूर्वीची या हिंदुस्थान व महाराष्ट्राची जी काही परिस्थिती होती,  समाजाची काही मानसिक स्थिती होती ती शिवजन्मानंतर एवढी पालटली की त्यातून मराठी सत्तेचा उदय झाला. एक नवीन पर्व सुरू झालं. परकिय आक्रमकांच्या घोड्यांच्या टापाखाली खचलेला, खंगलेला, पिंजलेला हा महाराष्ट्र पेटुन उठला. तत्कालीन आदिलशाही, कुतुबशाही, इमादशाही, मोगलशाही, निजामशाही, इंग्रज, पोर्तुगीज, डच यांना शिवछञपतींच्या नेतृत्वाखाली अठरापगड जातीतल्या मराठ्यांनी पाणी पाजले. त्यावर वचक बसविला. रयतेवर अन्याय, जुलुम, जबरदस्ती करणाऱ्या आक्रमकांच्या टोळधाडीवर ‘शिवशाहीने’ मात करून स्वतंत्र हिंदवी स्वराज्याची पुन:स्थापना शिवछञपतींच्या हस्ते झाली. रायगडावर शिवरायांनी स्वतःला राज्यभिषेक करवुन घेऊन तत्कालीन सर्व सत्तांना हादरे दिले आणि रयतेसाठी सुखाचे समृद्धीचे ‘आनंदवनभुवन’ निर्माण केले. शिवछञपतींच्या मृत्यूनंतरही मराठे अटकेपार गेले. मराठ्यांची घोडी साम्राज्यविस्तारासाठी चौखुर उधळत सुटली. अनेक परकिय  आक्रमकांच्या मनसुबे धुळीस मिळवीत हिंदुस्थानभर मराठ्यांचा दबदबा निर्माण केला. 

     हे सर्व कशामुळे झाले?  शिवछञपतींनी शेकडो वर्षे गुलामीत खितपत पडलेल्या हिंदू समाजाला जागं केलं. आपण कोण आहोत याची जाणीव करून दिली. स्वराज्यासाठी, रयतेसाठी, अस्मितेसाठी लढण्याची प्रेरणा दिली. गुलामीची बीजे रुजलेल्या समाजात विजयी मनोवृत्तीची बीजे पेरली. असंघटीतपणाचा शाप असलेल्या समाजात एकीची बीजे पेरली. या सर्वांना एकत्र घेवुन ’हिंदवी स्वराज्याचे स्वप्न’ प्रत्यक्षात उतरवलं.

      इतका दैदिप्यमान, विजयी वारसा असणारा हा महाराष्ट्र आज कोणत्या अवस्थेत आहे? 

        महाराष्ट्रातील तरुणांच्या आवडी-निवडी त्यांचे आदर्श, त्यांची ध्येयधोरणं, महत्वाकांक्षा काय आहेत?  हे जर समाजामध्ये डोकावुन पाहिलं तर प्रश्न पडतो की हा शिवछत्रपतींचाच महाराष्ट्र आहे का? नाही, नक्कीच नाही...! व्यसनाने, भ्रष्टाचाराने बरबटलेला. स्वत्व स्वाभिमान नसलेला, राजकारण्यांनी दुभंगलेला हा महाराष्ट्र असू शकत नाही. हा महाराष्ट्र शिवछञपतींचे विस्मरण झालेला आहे.

             शिवछञपतींचे स्मरण म्हणजेच त्यांच्या इच्छा-आकांक्षेचे त्यांच्या वृत्ती-प्रवृत्तीचे स्मरण. त्यांच्या धारणेचा समाज तयार व्हायचे असेल तर शिवचरित्राचा अभ्यास करणारा, त्यावर चिंतन करणारा, त्यातून बोध घेवुन समाजासाठी, देव, देश, धर्मासाठी झटणारा तरुण उभा राहणं गरजेचा आहे. ही उणीव ओळखुन आदरणीय संभाजीराव भिडे गुरुजी अनेक वर्षांपासून महाराष्ट्रभर फिरतायत. तरुण संघटीत करून त्यांच्या मध्ये शिवभक्ती रुजवतायत. गुरुजींनी तरुणांना साद घालणारे अनेक श्लोक लिहिले. श्लोकांमधून शिवछञपतींचे अंतरंग उलगडवुन दाखविले. गुरुजींचा एक श्लोकच शिवछञपती आम्हाला कसे पाहिजेत, कोणत्या स्वरूपात हवे आहेत.ते सांगतो 

अग्नी-दाहकता

मधु-मधुरता

 आदित्य-तेजस्विता

गंगा-निर्मलता 

हरी-अभयता 

कौटिल्य-चाणाक्षता

मारुती-गतिमानता

सहीत हे सारे कुठे राहती हे सारे शिवसुर्यरूप धरुनी हिंदू उरी नांदती

(पिरंगुट च्या तरुणांची शिवउपासना)

          शिवछत्रपती हे अनेक सद्गुणांची खाणच. हे सर्व गुण तरुणांच्या मनामध्ये उतरवण्यासाठी गुरुजींनी अनेक उपक्रम समाजासमोर ठेवले आहेत. भिडे गुरुजींच्या या हाकेला प्रतिसाद देत पिरंगुट मधील तरुण मरगळ झटकुन कामाला लागलेत. आप-आपल्या संसार, नोकरी, शिक्षण, व्यापार सर्व जबाबदाऱ्या सांभाळून आयुष्यातील वाया जाणार वेळ या कार्यात देत आहे. तरुण संघटित करत आहेत. तरुणांना इतिहासाची गोडी लावत आहेत. ‘साप्ताहिक शिवचरित्र पारायण’ यासारखे दर्जेदार उपक्रम पिरंगुटच्या सिमा ओलांडून जवळच्याच भुकुम, सुतारवाडी, लवळे या गावांमध्ये पोहचलेत. त्या-त्या भागातील जेष्ठ मंडळी, माता-भगिनी, तरुण मोठ्या संख्येने, निःस्वार्थ भावनेने या कृतीशील शिवभक्तीत तल्लीन झाले आहेत.

        शिवचरित्राचा परिसस्पर्श या मावळ मुलखातल्या तरुणांना झाला तर पुन्हा एकदा ज्या प्रमाणे शिवछञपतींना पुण्याखालच्या बारा मावळंनी साथ दिली त्या मावळ्यांची प्रतिबिंब पहायला मिळतील. निःस्वार्थ, निर्व्यसनी, संस्कारक्षम, त्यागी, प्रखर देशाभिमानी तरुण या मुळशी मावळातुन पुन्हा एकदा पहायला मिळतील. हाच ध्यास घेवुन पिरंगुट मधील तरुण काम करत आहेत. गावामध्ये दरवर्षी अनेक उपक्रम राबवीले जातात त्यापैकी ‘धर्मवीर बलिदानमास, गडकोट मोहीम, श्री दुर्गामाता दौड’ यातुन समाजमनावर सकारात्मक परिणाम होत चाललाय. या वर्षीच्या श्री दुर्गामाता दौडीचे नेतृत्व भगव्या ध्वजाचा मान स्विकारुन मुळशीचे नायब तहसिलदार श्री. नागेशजी गायकवाड यांनी केले. तेही एवढे संघटीत तरुण पाहुन भारावुन गेले. सुतारवाडी, भुकुम, लवळे या गावातही ही कृतीशील शिवभक्ती रुजत चाललीय. तिथेही तरुण एकजुटीने उभे राहिलेत. तरुणांच्या विचारांमध्ये पालट दिसु लागलाय. अनेक तरुण अभ्यासु झालेत. कोणी बोलते झालेत. कोणी लिहीते झालेत.

           खरंच हा परिसस्पर्श समाजातील प्रत्येक तरुणाला करून देणं हीच काळाची गरज आहे. यातुन कणखर समाजमन, धडधाकट तरुण मनगटे घडतील. यासाठी आपण सर्वांनी झटूया. हे तरुण अशी साद घालतायत . हे सर्व करतायत ती कोणतीही अभिलाषा न ठेवता. हे तरुण जे करत आहेत ते आ.संभाजीराव भिडे गुरुजींच्या पुढील श्लोकाच्या साराप्रमाणे-

      नको मान सन्मान आम्हांस कांही ।

    जगूं मायभूच्यास्तवें हीच ग्वाही ।

    त्वरें निर्मू निष्ठा प्रत हिन्दूदेहीं ।

    करू राष्ट्रसेवा बनोनी विदेही ।।

।। राष्ट्रार्थ निर्मू अवघ्या शिवसूर्यजाळ ।।

-विनोद पाटनकर

श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान

पिरंगुट विभाग (मुळशी, पुणे)

Share:

Read More

"ते केवळ पाठीचा कणा ताठ असलेल्यांनाच शक्य होते"

     आज भारत सरकार आणि भारतातील बहुतेक प्रसार माध्यमे कुलभुषण जाधव आणि परिवार यांच्या मानवीय आधारावर घडलेल्या भेटित कुलभुषण जाधव यांच्या आई आणि पत्नीनवर झालेल्या अमानवीय मानसिक छळावर आकांड-तांडव करत असले तरी, हा हल्लकल्लोळ भारताचे परराष्ट्रनीती चे धोरणात्मक अपयश लपविण्याकरिता चालवलेला आहे. कोणत्याही देशाच्या परराष्ट्रनीतीमध्ये एक वेगळी आणि अव्यक्त अशी ‘शत्रुराष्ट्रनीती’ सहभागी असते. जे राष्ट्र या नितीचा योग्य उपयोग करतात त्यांना या विश्वपटलवार कधीही मान खाली घालावी लागत नाही.

   भारतासमोर ही समस्या आहे की, पाकिस्तान भारतासोबतच्या ‘शत्रुत्वाच्या नात्यास’ सर्वोतोपरि समर्पित असला तरी, भारताने मनापासून ‘पाकिस्तान हा आपला शत्रु आहे’ असे स्विकारले नाही. आणि जर का स्विकारले असते; तर पाकिस्तान नावाच्या समस्येचे निराकरण भारताने काही दशकं अधिच केले असते. कुलभुषण जाधव यांच्या परिवारास झालेल्या मानसिक छळास भारत सरकार सर्वोतोपरि जबाबदार आहे. मागील सहा महिन्यात कुलभुषण जाधव यांची सुटका, त्यांच्या जीवंत असल्याचे प्रमाण आणि परिवाराशी भेट यास लक्ष करुण सुषमा स्वराज यांच्या नेतृत्वात भारताचे परराष्ट्र मंत्रालय ‘मेडिकल डिप्लोमेसी’ चे जे आमिष पाकिस्तानास देत होती, ते अमिष स्विकारुन पाकिस्तान ने आपल्या जनतेच्या फायदा तर करुण स्वार्थ सिद्धि तर आधीच केली होती. पण मोबादल्यात जी कुलभुषण जाधव आणि परिवार यांची भेट भारतास अपेक्षित होती, ती भेट घडवून जाधव यांच्या परिवाराचे अपमान करुण,  पुर्वनियोजित पाकिस्तानी मिडिया ट्रायल चा भडीमार करुण, पुन्हा पुन्हा जाधव यांचा ‘दहशतगर्द’ आणि ‘पाकिस्तानी आवाम का मुजरिम’ असा उल्लेख करुण नितीगत यश आपल्या पदरात पाडून घेतले.

    मी एक हिंदुस्थानी म्हणुन श्री. जाधव यांच्या आई आणि पत्नी यांच्या संयमास शतदा नमन करतो. कारण पाकिस्तानी मिडिया समोर त्या ‘ब्र’ जरी उच्चारल्या असत्या तर पाकिस्तान ने त्या ‘ब्र’ चा ‘ब्रम्हास्त्र’ करुण भारतावरच डागला असता. हे सगळ होणार याची कल्पना भारतास नव्हती का?  किंवा आतंकवादाने भारतास रक्तबंबाळ करणाऱ्या पाकिस्तानवर भारताच्या परराष्ट्र मंत्रालयास इतका विश्वास होता कि तो भेटीच्या सर्व अटी तंतोतंत पाळेल म्हणुन?  की भारतातील मुस्लिम लोकांना भारता विरुद्ध तयार करण्याचे सामर्थ्य असलेला पाकिस्तान हा महामूर्ख आहे असा समज भारत सरकारचा झाला होता?  पाकिस्तान हा आपला शत्रु आहे. या शत्रु सोबत कधी हा हिंदुस्थान शत्रु सारख वागेल? हीच भेट संयुक्त राष्ट्रसभेच्या आखात्यारीत्या घडविता आली असती किंवा पाकिस्तान सोडून इतर कुठल्याही देशात ही घडु शकली असती ! "पकिस्तानवर आमचा विश्वास नाही, आम्ही जेव्हा जेव्हा यांच्यावर विश्वास केला तेव्हा तेव्हा पाकिस्तान ने आमच्या पाठित खंजिर खुपसले आहे" असे रडगाने युनायटेड नेशन काउंसिल समोर गायलो असतो. काय झाले असते अजुन काही महीने लागले असते भेट व्हायला ! पण भारत सध्या ज्या नामुष्कीला सामोरे जातोय, त्यापासुन तर वाचलो असतो, आणि जर संयुक्त राष्ट्रा समोर इतर देशात ही भेट घडली असती तर पकिस्तानाची खरी दोन दमड़ी ची लायकी विश्वा समोर आपण पुन्हा प्रतिपादित करुण भरगोस नितीगत यश प्राप्त केले असते. पण हे करणार कोण? "ते केवळ पाठीचा कणा ताठ असलेल्यांनाच शक्य होते" शत्रु सोबत शत्रु सारखे वागण्यात लाज वाटणार्यांना हे शक्य नाही. श्रद्धेय श्री.संभाजीराव भिडे गुरुजी आपल्या एका श्लोकात म्हणतात, 

   इतिहास गर्जुनी आम्हा कटू सत्य सांगे ।

 ठेचु शकला यवना जरी व्हाल जागे ।।

संपूर्ण नाश अरीचा जरि ना कराल ।

    विश्वात राष्ट्र म्हणुनी कधी ना टिकाल ।।

     पण दुर्दैव हे की आजही या देशाच्या नेतृत्वाची इतिहासापासुन शिकण्याची मानसिकता दिसत नाही. ९०० वर्षा पुर्वी ज्या चुका वीर पृथ्वीराज चौहान यांनी घोरी बाबतीत केल्या त्याच चुका आधी काँग्रेस चे आणि आता वर्तमान सरकार पाकिस्तान बाबतीत करत आहे. कुलभुषण जाधव प्रकरण हाताळण्यात वर्तमान सरकारची मानसिकता स्पष्ट सांगत आहे की या आधीच्या आणि आताच्या सरकार मध्ये खुप असे अंतर नाही. गांधी नेहरूंच्या कृपेने पाकिस्तान अस्तित्वात आल्या पासुनच पाकिस्तान भारतासोबत ‘युद्धनीति’ नुसारच वागतोय. पण भारत तथाकथित ‘कुटनीती’ म्हणा वा ‘फोलनीती’ ने वागतोय. ज्या पाकिस्तान ची मानसिकता तुमचा समूळ विनाश करण्याची आहे आणि त्याकारिता तो सतत युद्धस्थ आहे; जेव्हा शक्य तेव्हा संधी साधून तो सिमेवर तुमच्या सैनिकांसोबत लढतोय, शांतिकाळात तो दहशतवादी तुमच्या सिमेत पाठवून लढतोय, आपल्या देशात डाव्यांची, फुटीरतावादी, राष्ट्रद्रोहयांची संख्या वाढवून तो लढतोय. अश्या पाकिस्तानकडून श्री. जाधव यांच्या प्रकरणात योग्य आणि न्यायसंगत वर्तनाची अपेक्षा ठेवणे म्हणजे पराकोटीची मुर्खता आहे. गरज आहे भारताने आता विषाची पुन्हा पुन्हा परीक्षा घेणे बंद करावे. गरज आहे ती "पाकिस्तान हा भारताचा शत्रु आहे" हे काया, वाचा आणि मनाने स्वीकारून त्याच्या समूळ आणि स्थायी नायनाटाकरिता सिद्ध होण्याची..!

           अहि चावता प्राण जातो खचित ।(अहि-साप)

 तया देखता मारणे हे उचित ।।

तसे देश शत्रू टिचोनी वधावे ।

  तरी राष्ट्रगाडा यथोचित धावे ।।

-   -  धारकरी विशालराव शर्मा,

-    श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान (मलकापूर विभाग)

Share:

Read More

कुंकू आणि हिंदू-मुस्लिम अभिसरण !

   

         भारतीय नौदलाचे अधिकारी कुलभूषण जाधव यांच्या संबधी सध्या पाकिस्तान जे वर्तन करीत आहे त्यापासून भारतातील सर्व लोकांना बरेच काही शिकण्यासारखे आहे. पाकिस्तान नावाचा देश पाकिस्तानी प्रवृत्तीतून निर्माण झाला आहे. ही पाकिस्तानी प्रवृत्ती हिंदुद्वेषावर आधारित आहे. ह्या पाकिस्तानी प्रवृत्तीचे समूळ उच्चाटन होईल  तेव्हाच भारताला दोन घास सुखाने खाता येतील आणि शांत झोप घेता येईल. हे उच्चाटन हिंदूंनी समयबद्ध कार्यक्रम निर्धाराने आचरणात आणून करायचे आहे. हिंदूंचा निश्चय आणि निर्धार परिपूर्ण असेल तर भारतातील मुसलमानांचे त्यांना सहकार्य मिळण्यास अडचण येणार नाही. पाकिस्तानी प्रवृत्तीची पार्श्वभूमी आणि ती नाहीशी करण्यासाठी आवश्यक व्यवहार कोणता ह्याचा विचार करू.

                     कुलभूषण जाधव ह्यांना हेरगिरीच्या आरोपावरून पाकिस्तानने मार्च २०१६ मध्ये पकडून आणि त्यानंतर त्यांच्यावर सैनिकी अभियोग चालवून त्यांना देहांताची शिक्षा सुनावली आहे. आंतरराष्ट्रीय न्यायालयाने ह्या शिक्षेच्या कार्यवाहीस स्थगिती दिली आहे. पकडल्यानंतरच्या काळात पाकिस्तानने भारताला जाधव यांच्याशी राजनैतिक संपर्क स्थापन करू दिलेला नाही. बरीच आरडाओरड झाल्यावर परवा म्हणजे २५ डिसेंबरला जाधव ह्यांची आई अवंतिकाबाई आणि पत्नी चेतना ह्यांना जाधव ह्यांना भेटण्याची संधी पाकिस्तानने दिली. ही भेट पाकिस्तानच्या विदेश मंत्रालयाच्या कार्यालयात झाली. ही भेट सभ्यता आणि माणुसकी ह्याचे निकष पळून कशी व्हायला पाहिजे ह्याविषयी भारताने पाकिस्तानशी बोलणी केली होती. परंतु पाकिस्तानने प्रत्यक्ष व्यवहार अत्यंत वेगळा आणि माणुसकीशून्य असा केला. कुलभूषण ह्यांना भेटण्याआधी त्यांची आई आणि पत्नी ह्यांना कपाळावरचे कुंकू, हातातल्या बांगड्या आणि गळ्यातले मंगळसूत्र पाकिस्तानी अधिकाऱ्यांनी काढायला लावले. भेटीच्या ठिकाणी दोघांच्यामध्ये काचेची भिंत उभी करण्यात आली होती आणि बोलणे इंटरकॉमवर होत होते. उभयतांना एकमेकांना स्पर्श तर करता येत नव्हताच पण मराठीत बोलण्यासही प्रतिबंध करण्यात आला होता. एक जरी मराठी शब्द तोंडातून निघाला तर पुढचा शब्द उच्चारला जाण्याच्या आत इंटरकॉम बंद करण्यात येत होता. विचारलेल्या प्रश्नांना पाकिस्तानी अधिकारी सांगतील त्याप्रमाणे कुलभूषण ह्यांना उत्तरे द्यावी लागत होती . त्यांचा प्रचंड मानसिक आणि शारीरिक छळ झाला आहे हे त्यांच्या एकंदर आविर्भावावरून लक्षात येत होते. ही भेट ४० मिनिटे झाली. तेथून बाहेर पडल्यावर पाकिस्तानी प्रसारमाध्यमांच्या प्रतिनिधींनी दोघी महिलांना जे आणि जसे प्रश्न विचारले त्यावरून त्यांचा अपमान करून त्यांच्या दु:खात भर घालण्याचा त्यांचा हेतू होता हे उघड आहे.

                     पाकिस्तानी प्रवृत्तीने आणि पाकिस्तानने आजपर्यंत एकही सभ्यतेचा व्यवहार भारताशी आणि हिंदूंशी केलेला नाही. हिंदूंना आणि भारताला दु:ख देण्यात आणि अपमानित करण्यात पाकिस्तानला अमर्याद आनंद होतो हे अनेकवार स्पष्ट झाले आहे.  म्हणून भेटीची विनंती मुळातून करायला नको होती. पाकिस्तानला केवळ पुरुषार्थाची आणि शिवाजीची भाषा कळते. तथापि आपल्या दोन महिलांनी संपूर्ण प्रतिकूल परिस्थितीला सामोरे जातांना जे धीरोदात्त वर्तन केले त्याकरिता त्यांच्यासमोर माथा झुकविला पाहिजे. अर्थातच आपल्या ह्या माताभगिनींनी कुंकू, बांगड्या आणि मंगळसूत्र ह्यांचा कुलभूषणाला भेटण्याशी काही संबंध नसल्याने कोणत्याही परिस्थितीत ह्या पवित्र वस्तूंना पाकिस्तानला हात लावू देणार नाही अशी भूमिका घेतली असती तर तो विषय आंतरराष्ट्रीय चर्चेचा होऊन पाकिस्तानचा हिंदुद्वेष प्रकर्षाने जगासमोर आला असता आणि कुलभूषण प्रश्नाची सोडवणूक समाधानकारकपणे होण्यास बहुधा साह्य झाले असते. जे झाले ते झाले. ह्या दोन महिलांकडून अशा वर्तनाची अपेक्षा आपण करतो तेव्हा संपूर्ण हिंदू समाजाचे वर्तन तेव्हढेच प्रेरक असले पाहिजे हे गृहीत धरलेले असते हे विसरता कामा नये. भविष्यात असे प्रेरक वर्तन पाहायला मिळावे म्हणून पाकिस्तानी प्रवृत्ती आणि त्यावरील उपाय ह्याचा विचार केला पाहिजे. 

                     ह्या देशात पहिला मुसलमान निर्माण झाला तेव्हा पाकिस्तान जन्माला आले, असे स्वतः: महंमद अली जिना म्हणाले आहेत. म्हणजे पाकिस्तानी प्रवृत्ती प्राचीन आहे. ही प्रवृत्ती विधिनिषेधशून्य आहे कारण की ती सहजपणे हिंदूंची कत्तल करते, स्त्रियांवर बलात्कार करते,  मूर्तिभंजन करते आणि लुटालूट करते.  हिंदू समाज आणि संस्कृती नष्ट करणे आणि अखंड हिंदुस्तानचे अखंड पाकिस्तान करणे हे पाकिस्तानी प्रवृत्तीचे एकमेव आणि प्रधान उद्दिष्ट आहे. पृथ्वीराज चौहानांशी झालेला विश्वासघात, पाकिस्तानी प्रवृत्तीचा शरीरस्पर्श नको म्हणून  राजपूत स्त्रियांनी केलेला जौहार , संभाजी महाराजांची हत्या करतांना औरंगजेबाने त्यांचे कातडी सोलण्यापासूनचे केलेले पाशवी अत्याचार, सत्तेचाळीसच्या फाळणीच्यावेळेस हिंदू स्त्रियांना भोगाव्या लागलेल्या यातना आणि काश्मिरी पंडितांचे निर्वासित होणे ही वानगीदाखल दिलेली उदाहरणे बोलकी आहेत. गेल्या शंभर वर्षात हिंदू-मुस्लिम ऐक्याच्या कल्पना एकतर्फी बदलण्यात आल्या आणि त्यामुळे प्रतिकारहीन करण्यात आलेल्या हिंदूंकडे बघून कितीही अत्याचार केले तरी हिंदू ते सहन करणार आहेत अशी पाकिस्तानी प्रवृत्तीची निश्चिती झाली आहे. पाकिस्तानी प्रवृत्तीने हिंदूंना गृहीत धरू नये असे ठसवून मानसिक क्रांती करायची असेल तर दोन आघाड्यांवर हिंदूंना ठोस कृती करावी लागेल. सरकारी पातळीवर करावयाची कृती म्हणजे भारताच्या सैन्याने पाकव्याप्त काश्मीर मुक्त केला पाहिजे आणि तो भूप्रदेश भारताला पुन्हा जोडला पाहिजे. सुयोग्य रणनीतीला अनुसरून मोदी सरकारने आणि निर्मला सीतारामन ह्यांच्या सरंक्षण मंत्रालयाने करावयाची तेव्हा कृती करावी पण तशी कृती होणार आहे असा सुप्त विश्वास सगळ्या भारताला लवकरात लवकर देणे अनिवार्य आहे.

                    लोकांच्या पातळीवरील कृती सोपी आहे. आज कुंकू लावणे किंवा न लावणे हा फॅशनचा प्रकार झाला आहे. ते बदलले पाहिजे. आपल्या दोन भगिनींना पाकिस्तानने कुंकू लावू दिले नाही, असलेले पुसायला लावले ह्याचा निषेध म्हणून आणि त्याला समर्पक चोख प्रत्युत्तर म्हणून सर्व हिंदू स्त्रियांनी ह्यापुढे आपले वयोमान  आणि आपल्या सामाजिक चालीरीती लक्षात घेऊन पण कपाळावर लहानमोठे कुंकू हे लावलेच पाहिजे. भारतातील मुसलमान स्त्रियांकडूनही तीच अपेक्षा आहे. कुलभूषणची माता आणि पत्नी त्यांना त्यांचीही माता आणि भगिनी वाटली पाहिजे. त्यांचा अपमान तो त्यांना त्यांचा अपमान वाटला पाहिजे. पाकिस्तानचा निषेध म्हणून मुसलमान स्त्रियांनी कुंकू लावणे ह्याने इस्लामविरुद्ध कृती होत नाही. उलट भारतातील बहुसंख्य स्त्रियांच्या सुखदु:खाशी आम्ही समरस आहोत हे पाकिस्तानला दाखविण्याची मोठी संधी त्यांच्यापुढे चालून आली आहे आणि त्यांनी तसे वर्तन केले तर ती इस्लामची सेवा होणार आहे. कारण मुसलमानांना पाकिस्तानात मिळत नसेल एव्हढे धार्मिक स्वातंत्र्य भारतात मिळत आहे. त्याविषयी कृतज्ञता व्यक्त करण्याची ही संधी आहे. 

                     मुसलमान स्त्रियांनी हिंदू स्त्रियांच्या बरोबरीने कपाळावर कुंकू लावणे हे ऐक्याच्या दिशेने उचललेले आश्वासक पाऊल ठरणार आहे.  त्याकरिता हिंदू  स्त्रियांनीही  मुसलमान स्त्रियांशी जवळीक निर्माण करण्याचा प्रफुल्लित कार्यक्रम आचरणात आणला पाहिजे. प्रबोधन आणि सेवा ह्या दोन माध्यमातून हा कार्यक्रम राबविता येईल. हिंदू स्त्रियांच्या सामाजिक संस्थांनी मुसलमान स्त्रियांना आपल्यात सामावून घेतले पाहिजे. हिंदू स्त्रियांनी आपल्या परिसरातील मुसलमान स्त्रियांशी या निमित्ताने संपर्क स्थापित केला पाहिजे. उदात्त विचारांचा परिचय त्यांना करून दिला पाहिजे. कुटुंब नियोजनाचे महत्व पटविले पाहिजे. हिंदू स्त्रियांच्या सहवासात आल्याने आपल्याला रोजगार मिळतो, स्वातंत्र्य मिळते आणि आपल्या जगण्याच्या आनंदात पूर्वीपेक्षा अधिक भर पडते असे मुसलमान स्त्रियांना वाटले पाहिजे. असे कार्यक्रम जेव्हढ्या उत्कटपणे राबविले जातील तेव्हढे मुसलमान स्त्रियांना पाकिस्तानचा निषेध म्हणून आपणही ठसठशीत कुंकू लावावे असे वाटू लागेल. 

                      पाकिस्तानने आपल्या राज्यात मायलेकरांना आणि पतिपत्नीला मराठीत बोलण्यास विरोध केला ह्याचा निषेध म्हणून भारत सरकारने वर्षातला एक दिवस 'मराठी दिवस' म्हणून देशभर साजरा केला पाहिजे आणि लोकांनी त्यात उत्साहाने सामील झाले पाहिजे. मराठी ही शिवाजीची भाषा आहे म्हणून ती सगळ्या भारतीयांची भाषा आहे. शिवाजी महाराजांनी राज्याभिषेक होताच भाषाशुद्धीचे धोरण राबवून मराठीला प्रतिष्ठा मिळवून दिली. तोपर्यंत राज्यकारभाराच्या भाषेत ८५ प्रतिशत शब्द फारसी होते आणि १५ प्रतिशत शब्द मराठी. शिवाजी महाराजांनी प्रयतपूर्वक हे प्रमाण समसमान केले. शाहू महाराजांच्या काळात ८५ प्रतिशत शब्द मराठी झाले आणि १५ प्रतिशत शब्द फारसी राहिले. इतिहासकार राजवाड्यांच्या खंडात ही माहिती आहे. महाराज होते म्हणून अन्य भारतीय भाषा जिवंत राहिल्या. मराठ्यांचे घोडे जेथपर्यंत जाऊ शकले तोच भाग भारतात राहिला असे इतिहासकार शेजवलकर म्हणाले आहेत. सर्व भारतीयांनी मराठीला मानवंदना दिली तर ते पाकिस्तानला सणसणीत उत्तर ठरेल आणि महाराजांचे प्रति उचित अशी आदरांजली ठरेल. 

                     ह्या निमित्ताने आणखी दोन गोष्टी करता येतील. पाकिस्तानशी लढताना आपले जे जवान  धारातीर्थ पडतात त्यांना 'शहीद' म्हणणे आपण लगेच थांबविले पाहिजे. इस्लामच्या ध्येयपूर्तीसाठी जो प्राणार्पण करतो त्याला शहीद  म्हणतात. शहीदवरून शहादत शब्द झाला. आपले जवान इस्लामचे राज्य भारतात यावे म्हणून आपल्या प्राणांची कुरवंडी करीत नाहीत. भारताची स्वतंत्रता, सार्वभौमत्व, अखंडता आणि एकात्मता ह्यावर पाकिस्तानी प्रवृत्तीची सावली पडू नये म्हणून ते केव्हाही आपले प्राण फुंकून टाकायला सिद्ध होतात. त्यांना 'हुतात्मा' म्हणून गौरविले पाहिजे. शहीद म्हणून त्यांचे हौतात्म्य कलंकित करता कामा नये. त्याचप्रमाणे मोहम्मद इकबालचे  'सारे जहाँसे अच्छा' हे गाणे म्हणणे थांबविले पाहिजे. कारण हे गाणे लिहून इकबाल पाकिस्तानात गेला. त्याने हिंदूंकडे आणि हिंदुस्थानाकडे ढुंकूनही बघितले नाही. हिंदुस्थान सगळ्यांपेक्षा चांगला आहे हे समजण्यासाठी पाकिस्तानी प्रवृत्तीच्या इकबालची आवश्यकता नाही. प्रश्न कुंकवाचा आणि मराठीच्या अभिमानाचा आहे. प्रश्न भारतमातेच्या सार्वभौमत्वाचा आहे. सर्वांनी विशुद्ध देशभक्तीचा साक्षात्कार घडविला पाहिजे. शहाजहान बादशहाने वडाचे झाड कापून त्याच्या बुंध्यावर कढई ठोकली होती आणि हिंदूंचा वंश खुंटल्याचे सूचित केले होते. पुण्यातून गाढवाचा नांगर फिरविला होता. महाराजांनी सोन्याच्या नांगराने त्याच भूमीचे पुनःपुन्हा अभिसरण केले आणि हिंदवी स्वराज्य स्थापन करून दाखविले.  तेच अभिसरण एक कुंकू लावून आपल्याला पुन्हा सुरु करायचे आहे. 

             -जेष्ठ पत्रकार अरविंद कुलकर्णी 

Share:

Read More

मुसलमांनातून पुरोगामी नेतृत्व का उदयास येत नाही?

तीन तलाकच्या मुद्द्यावरुन भारतात अनेक प्रश्नचिन्ह उमटले आहेत. उत्तर भारतात भाजपला प्रचंड बहुमत मिळाले आहे. यावरुन असा मुद्दा समोर आला की मुसलमान भाजपला मते कसे देऊ शकतात? म्हणूनच एक अशी अफवा पसरली होती की मुस्लिम स्त्रीयांनी भाजपला मते दिले असणार. असो. खरे खोटे एव्हीएम मशीनमध्ये बंद आहे. पण उत्तर भारतातील मुस्लिम समाजानेही भाजपला पाठींबा दिल्याचे चित्र आता तरी आपल्या समोर आहे. मुस्लिम समाजातील नेत्यांकडून आपण बर्‍याचदा ऐकत असतो की मुस्लिम समाज मूळ प्रवाहात आलेला नाही. त्यांना मूळ प्रवाहात आणणे गरजेचे आहे. १९४७ साली भारताची फाळणी झाली तेव्हा भारत स्वतंत्र होण्याच्या एक दिवस अगोदर पाकीस्तान हे मुस्लिम राष्ट्र स्वतंत्र झाले होते. भारताची फाळणी हिंदू आणि मुस्लिम या मुद्द्यावरुन झाली. इतकी वर्षे मोठमोठ्या योद्धांच्या पराक्रमावर अखंड राहिलेला भारत खंडीत झाला. रक्तरंजीत फाळणी झाली. भारतातील काही मुसलमानांनी पाकीस्तानच्या रुपाने वेगळी चूल मांडली. पण ती चूल मांडल्यानंतर आपण आपलं घर व्यवस्थित सांभाळायचं, ते वाढवायचं, आपल्या लोकांना सुविधा द्यायच्या. हे न करता पाकीस्तानने नेहमीच भारतावर कुरघोडी केल्या आहेत. आपला एक डोळा फुटला तरी चालेल, पण शेजारच्याचे दोन डोळे फुटले पाहिजेत, अशीच मानसिकता पाकीस्तानची राहिलेली आहे. आता जो मुसलमान समाज पाकीस्तानात न जाता भारतात राहिला त्यांच्याबद्दल आपण विचार करणार आहोत.

हिंदू धर्मात ज्या कुपद्धती भूतकाळात होत्या व आता नाहीत, अशा गोष्टींची आठवण काढत भारतातील स्वयंघोषित पुरोगामी मंडळी हिंदू धर्मास दोष देत असतात. कदाचित अजूनही काही चुकीच्या गोष्टी हिंदू धर्मात घडत असतील. पण आपण एक गोष्ट ध्यानात ठेवली पाहिजे की हिंदू धर्मातील वाईट पद्धतींवर हिंदूंनीच रान उठवलं आहे. ज्या ज्या गोष्टी आधुनिक युगासाठी हानिकारक आहेत, त्या त्या गोष्टी हिंदूंनी काढून टाकल्या आहेत. आपल्या ग्रंथात हजारो वर्षांपूर्वी हे लिहिले होते म्हणून जगाच्या अंतापर्यंत त्या गोष्टी आपण पाळल्याच पाहिजे. नाहीतर ईश्वराचा कोप होईल असा अट्टाहास हिंदूंनी धरला नाही. काही अपवाद असू शकतात. पण बहुसंख्य हिंदू समाज सुधारणावादी आहे. दाभोळकरांपासून अनेक मंडळींनी हिंदू धर्मावर ताशेरे ओढलेले आहेत. पण जेव्हा मुस्लिम पंथाचा प्रश्न निघतो तेव्हा सर्व एकाएकी चिडीचुप्प होतात. काही अंशी दाभोळकरांनी मुस्लिम पंथातील अंधश्रद्धेवर आवाज उठवला आहे. पण ती सुधारणा म्हणता येणार नाही. मुस्लिम पंथ आजही दीड हजार वर्षांपूर्वीचाच विचार करीत आहे. मी असं नाही म्हणणार की झाडून सगळेच मुसलमान असा विचार करतात. पण बहुसंख्य मुस्लिम समाज अजूनही एकरुप झालेला नाही. सीमाभागातील मुस्लिम तरुणांचा प्रताप आपण बातम्यांमध्ये पाहत असतो, वर्तमानपत्रांत वाचत असतो. आता ईदच्या मुहूर्तावर श्रीनगरमधल्या ईदगाह, पुलवामा आणि अनंतनागमध्ये सैन्यावर दगडफेक करण्यात आले. काश्मीरच्या तरुणांनी पाकीस्तानचे झेंडे हातात घेत सैन्यावर दगडफेक केले. महत्वाची बाब म्हणजे ईदचा नमाज संपल्यानंतर मोठ्या प्रमाणात फुटीरतावादी रस्त्यावर उतरले होते. ही भारतीय मुस्लिम समाजाची समस्या आहे आणि भारतीय मुस्लिम समाजाने भारतावर लादलेली समस्या आहे. काही दिवसांपूर्वी नौहट्टा परिसरातील मशिदी बाहेर मोहम्मद अयूब पंडित या पोलिस अधिकार्‍याला क्रूरपणे ठेचून मारलं. तरी सुद्धा यावर पुरोगामी मंडळी गप्प आहेत. १९४८ साली एका नथुराम गोडसेने गांधींची हत्या केली, त्यानंतर कॉंग्रेसने आणि पुरोगाम्यांनी सबंध हिंदू समाजाला नेहमीच आरोपीच्या पिंजर्‍यात उभं केलं आहे. भगवा दहशतवाद असे शब्द उच्चारण्यात आले होते. पण याच कॉंग्रेसला आणि पुरोगाम्यांना हा चेहरा कधीच दिसला नाही. कारण डोळे असूनही त्यांनी गांधारीप्रमाणे डोळ्यांवर पट्टी लावून घेतली होती. असो.

मुस्लिम समाजातील स्त्रीयांसमोरही अनेक प्रश्न आहेत. तीन तलाकसारखे भयानक कायदे आज स्त्रीयांना सतावत आहेत. तीन तलाकबद्दल सांगताना अनेक मुस्लिम विद्वान कुराणात काय लिहिलं आहे, याचा दाखला देतात. कुराणानुसार कशाप्रकारे तीन तलाकची अंलबजावणी करावी, याचे स्पष्टीकरण देतात. पण एकही मुस्लिम विद्वान असं म्हणत नाही की ही प्रथा त्या काळी जरी श्रेष्ठ असली आता मात्र ती बदलायला हवी. असा विचार एकाच्याही मनात येत नाही. कॉंग्रेस सकट सर्व पुरोगामी मंडळी याबद्दल तोंड उघडायला तयार नाहीत. पण हिंदू समाजातील शांतचित्ताने करण्यात येणारी सत्यनारायणाची पूजाही यांना खटकते. कपिल सिब्बलांसारखे मागासलेल्या विचारांचे कॉंग्रेसी वकील तर तीन तलाक ही १४०० वर्षांपासून चालत आलेली परंपरा असून ती गैर-इस्लिमिक नसल्याचे सांगतात. जर प्रश्न हिंदू धर्माचा असता तर सगळे एकाएकी तुटून पडतात. पण त्यामुळे हिंदूंना काहीच फरक पडत नाही. हिंदू हा अद्ययावत होत जाणारा धर्म आहे. तो सतत नुतनीकरण स्वीकारतो आणि तरीही आपली पाळेमुळे घट्ट पकडून ठेवतो. हिंदू धर्म नष्ट करण्यासाठी अनेक आक्रमक आणि क्रूर राक्षस आले. पण वेळोवेळी शिवरायांसारख्या पुण्यवंतांनी या राक्षसांचा नायनाट केला आहे. शिवरायांनी तर गेल्या ५०० वर्षात कुणालाही जमले नाही असे हिंदूंचे स्वराज्य स्थापन केले. ते हिंदवी स्वराज्याचे छत्रपती झाले. ते हिंदू होते म्हणूनच त्यांनी जाती-पाती व धर्म-पंथात भेदभाव केला नाही व आपल्या प्रजेला सुखात ठेवले. आधुनिक काळातही अनेक कुप्रथा हिंदू समाजसुधारकांनी बंद पाडल्या आहेत. सावरकरांसारखं बहुआयामी व्यक्तीमत्व हिंदू समाजात जन्म घेतं, हे केवढे थोर भाग्य. त्यांनी इंग्रजांशी दोन हात केलेच, अंदामानात कैद्यांना साक्षर केले, तसेच त्यांनी रत्नागिरीत पुर्वस्पृश्यांसाठी मोठी क्रांती केली. महावीर जैन, गौतम बुद्ध, चार्वाक सारखे महामानव हिंदू धर्मातच जन्मले. त्यांनी स्वतःची वेगळी चूल मांडली. तरीही हिंदू धर्म अजूनही तग धरुन आहे. नव्हे नव्हे तो तर सतत नुतन होत आहे. इतकेच काय तर या बंडखोर महापुरुषांचा बहुसंख्य हिंदूंनी नेहमीच सन्मान केला आहे. त्यामुळे यापुढे जर काही बदल करायचा असेल, जर कोणताही उपदेश करायचा असेल तर पुरोगामी मंडळींनी हिंदू समाजाला तो न करता, मुस्लिम समाजाला केला पाहिजे. मी तर स्पष्ट म्हणेन की या पुरोगामी मंडळींना मुस्लिम समाज विचाराने मागासलेलाच असायला हवा आहे, मुस्लिम समाजाने मूळ प्रवाहात न येता मागेच राहिले पाहिजे, अशीच पुरोगाम्यांची धारणा आहे. मुस्लिम समाजातील युवकांची डोकी भडकलेलीच असली पाहिजे हेच पुरोगाम्यांच्या राजकारणाचे ध्येय आहे, असे दिसते. पण आता काळ बदलत आहे. उत्तर प्रदेशचा निकाल काही वेगळेच सांगतो आहे. काही मुस्लिमांना स्वतःहून मूळ प्रवाहात येण्याची इच्छा आहे. पण इतकी वर्षे वेगळ्या पद्धतिने राहिल्यामुळे अचानक हा बदल स्वीकारणे अर्थातच कठीण जाईल. आपण नेहमी अशी टीका ऐकतो की धोतर नेसणं हे मागासलेपणाचं लक्षण आहे. ते आहे की नाही हा वाद आपण इथे न घालता. बहुसंख्य मुस्लिम समाज नेहमीच त्यांच्या पारंपारिक वेशात वावरत असतात. मग सनातनी कोण आहे? हिंदू समाज की मुस्लिम समाज? का मुस्लिम समाजात पुन्हा हमीद दलवाई जन्माला येऊ शकले नाही? का हा समाज स्वतःला वेगळा भासवत आला आहे? आम्ही हिंदूंपेक्षा वेगळे आहोत, असे या समाजाला का दाखवायचे असते? आता हिच वेळ आहे मुस्लिम समाजाने जागृत झाले पाहिजे. यासाठी तरुणांनी पुढाकार घेतला पाहिजे. आजचे सगळे तरुण आधुनिक शिक्षण घेत आहेत किंवा त्यांचे शिक्षण पूर्ण झाले आहे. त्यांना आधुनिक जगाचे भान आहे, असे आपण गृहित धरण्यास हरकत नाही. या तरुणांनी आपल्या पंथात असलेल्या कुप्रथा दूर केल्या पाहिजे. मुसलमानांतून आता पुरोगामी नेतृत्व जन्मास यायला हवे, अशी परिस्थीती सध्या उपलब्ध आहे. मुस्लिम समाजाला हिंदूंशी लढवून देशावर राज्य करणारे कॉंग्रेस सरकार आता सत्तेवर नाही. तर मुस्लिम समाजाला मूळ प्रवाहात आणण्यासाठी कटिबद्ध असलेले भाजप सरकार आता सत्तेवर आले आहे. मोदींना राक्षसाचा दर्जा देणार्‍या कॉंग्रेसींना भारतीय जनतेने धडा शिकवला आहे. आता वेळ आली आहे मुस्लिम स्त्री-पुराषांनी या जगाचा पुन्हा नव्याने विचार करण्याची. आता वेळ आली आहे मुस्लिम समाजातून पुरोगामी नेतृत्व उदयास येण्याची. नाहीतर पुढील अत्याधुनिक काळात या समाजाला स्वतःला जुळवून घेणे कठीण होऊन बसेल.

लेखक: जयेश शत्रुघ्न मेस्त्री

Share:

Read More

तुम्हाला हिंदू वार्ता साठी लिहायला आवडेल का ?

नमस्कार ,  

          आमच्या प्रस्तावनानुसार हिंदू वार्ता हा ब्लॉग आणि पेज हा केवळ हिंदू धर्म प्रसार आणि प्रचार करिता कार्यरत आहे. आमच्या वेगवेगळ्या सदर नुसार आम्ही हिंदू धर्मासंबधित भूतकालीन आणि वर्तमानकालीन लेख प्रसिद्ध करीत आहोत. हे लेख वाचून तुम्ही तुमच्या प्रतिक्रिया ह्या ब्लॉग वर कळवत आहात. ह्या ब्लॉगसाठी लेख लिहिण्यासाठी कोणी उत्सुक असल्यास हिंदू वार्ताच्या ई-पत्त्यावर संपर्क साधा. तसेच ज्यांना आपले विषय शब्दात मांडता येत नसतील त्यांनी हि आमच्या ई-पत्त्यावर आपले विषय आणि अपेक्षित मुद्दे सुचवावे. ज्यांच्याकडे स्वतः लिहिलेले लेख उपलब्ध असतील त्यांनी हि संपर्क करावा.

वरील संपर्क साधण्याकरिता नियम :-

१.  तुमचे नाव,वय,संपूर्ण पत्ता ,नोकरी आणि संपर्कासाहित तुमचे छायाचित्र            जोडावे.
२.  हिंदू वार्ता हा ब्लॉग हिंदू धर्म सेवेसाठी (निशुल्क) आहे.
३.  दिलेला मजकूर हा स्वतः लिहिलेला असावा.
४.  त्यामध्ये बदल करण्याचे सर्व अधिकार हे संपदकाचे राहतील.
५.  तुमचा लेख संदर्भावर आधारित असेल,तर संदर्भ जोडणे आवश्यक आहे.
६.  लेख प्रसिद्ध झाल्यावर त्यावर येणाऱ्या प्रतिक्रिया व शंका निरसन                      करण्याची अभ्यासपूर्ण तयारीअसावी.

ई-पत्ता :-

hinduwarta001@gmail.com

तळटीप : पुढील सूचना तसेच नियम व अटी तुमच्या ई-पत्त्यावर दिल्या जातील.

ज्यांना वरील दिलेल्यापैकी काहिच शक्य नाही त्यांनी हिंदू वार्ता हा ब्लॉग जास्तीत जास्त लोकांपर्यत पोहचवून हिंदू धर्म कार्यसाठी हातभार लावावा हि विनंती

Share:

Read More

अखेर पुरावा सापडलाच....!

(सकाळ या वृत्तपत्राने घेतलेली दखल)

    अखेर शिव-समर्थ संबंधांचा "अस्सल" पुरावा प्रकाशित !

 आनंदी-आनंदवनभुवनीं !!

 गेल्या अनेक दशकांत मूळ सनदेच्या अभावी संशयास्पद ठरलेल्या छत्रपती शिवाजी महाराजांनी समर्थ रामदासस्वामींना दिलेल्या चाफळ देवस्थानाच्या व्यवस्थेसंबंधीच्या सनदेचा शोध लागला असून दि. २३ डिसेंबर २०१७ रोजी पुण्याच्या सुप्रसिद्ध ‘भारत इतिहास संशोधक मंडळा’च्या पाक्षिक सभेत इतिहास आम्ही (शिवराम आणि मी) या सनदेचे वाचन आणि नव्याने सापडलेल्या मूळ पत्राचे चित्र प्रकाशित केले.

      मे २०१७ साली लंडनच्या ‘ब्रिटिश लायब्ररीत’ या मूळ पत्राची फोटोझिंकोग्राफ तंत्रज्ञानानाने बनवलेली एक प्रत इतिहास अभ्यासक श्री. संकेत कुलकर्णी यांना सापडली असून महाराष्ट्रात आजवर सापडलेल्या नकलांवर जे शेरे दिले आहेत त्याबरहुकूम ही प्रत असल्याचे सिद्ध होत आहे. सदर सनदेवर छत्रपती शिवाजी महाराजांच्या ‘मर्यादेयं विराजते’ अशी अक्षरे असलेल्या एकूण अकरा मोर्तबा असून एक मोर्तब पत्राच्या मुख्य बाजूवर असून उरलेल्या दहा मोर्तबा पत्राच्या मागील बाजूस आहेत. या पत्रातील अक्षर हे शिवकालीन प्रसिद्ध बाळाजी आवजी चिटणीसांच्या हस्ताक्षराशी मिळतेजुळते आहे. संकेतरावांचे हे ऋण कधीही न उतरणारे आहेत. गेल्या सहा महिन्यात या सनदेतील माहिती ताडून बघून मगच हे पत्रं प्रसिद्ध करण्यात आलं आहे. आमच्या इतिहासाच्या पाऊलखुणाच्या टीमने जो पाठिंबा दिला तो काय वर्णावा?

आजवर इ.स. १९०६ पासून म्हणजे जवळपास १११ वर्षे या मूळ सनदेचे चित्र संशोधकांना उपलब्ध झाले नसल्याने देवांनी केलेल्या लिप्यांतरावरुनच या पत्राचे खरे-खोटेपणा ठरवले जात होते. पण मूळ पत्रं उपलब्ध झाल्याने सगळे संशय दूर झाले असून यापुढे या वादावर पडदा पडेल अशी आशा आहे. लवकरच या पत्राचे छायाचित्र, छत्रपती शिवाजी महाराजांच्या मोर्तबासह लोकांसाठी उपलब्ध करून देण्यात करण्यात येईल. कालच्या पाक्षिक सभेला परवानगी दिल्याबद्दल भारत इतिहास संशोधक मंडळाच्या श्री. पांडुरंग बलकवडे, डॉ. सचिन जोशी, आणि श्री. मंदार लवाटे, तसेच सर्व विश्वस्तांचे मनःपूर्वक आभार.

आज सकाळी गुरुवर्य श्रीमंत शिवशाहीर बाबासाहेब पुरंदरे यांना ही आनंदाची बातमी देऊन त्यांचे आशीर्वाद घेतले. काल दुसऱ्या एका कार्यक्रमामुळे त्यांना पाक्षिक सभेला उपस्थित राहता आले नाही, पण पाक्षिक सभेत हे मांडलं आहे हे ऐकून श्रीमंतांनाही आनंद झाला. खरंतर सनद सापडल्यानंतर प्रथम त्यांना ती दाखवून मगच पुढचे संशोधन सुरु होते. अजून काय लिहू? गेल्या चार-पाच वर्षांपासून हे एक स्वप्न मनीं बाळगलेलं, की या सनदेचं मूळ पत्रं मोर्तबासह उपलब्ध व्हावं; आणि आज ते पूर्ण झालं. प्रत्यक्ष समर्थांच्याच शब्दात सांगायचं तर,

स्वप्नी जे देखील रात्री । ते ते तैसेचि होतसे ।
हिंडता फिरता गेलो । आनंदवनभुवनीं ।।

(म.टा. या वृत्तपत्राने घेतलेली दखल)

पोस्ट साभार :- इतिहासाच्या पाऊलखुणा (कौस्तुभ कस्तुरे)

Share:

Read More